Jarzębina

Jarzębina, jarząb pospolity, jarząb zwyczajny (Sorbus aucuparia L.) to gatunek drzewa lub krzewu liściastego, rośliny wieloletniej, z rodziny różowatych. Występuje w Europie i Azji, jako introdukowany także w Ameryce Północnej. W Polsce jest pospolity na całym obszarze. To drzewo jest często sadzone jako drzewo przydrożne lub ozdobne w parkach i ogrodach.

 

Owoce przypominają jagodę, są kulistawe, o średnicy 6–9 mm, rzadziej do 11 mm, barwy od szkarłatnej do pomarańczowej, u odmian uprawnych bardziej zróżnicowane.

Drzewo ma smukły pień z gładką korą, luźną i okrągłą koronę, a jego liście są pierzaste, zebrane parami listków na nerwie centralnym z listkiem końcowym. Kwitnie od maja do czerwca, tworząc gęste baldachogrona małych, żółtawobiałych kwiatów, a owoce, które dojrzewają od sierpnia do października, są zjadane przez wiele gatunków ptaków.

Owoce jarzębiny były używane w przeszłości do wabienia i łapania ptaków. Łacińska nazwa rośliny w dosłownym tłumaczeniu oznacza jarzębina łowiąca ptaki. Dla ludzi owoce są gorzkie, ściągające, przeczyszczające, moczopędne i żółciopędne. Zawierają witaminę C, więc zapobiegają szkorbutowi, ale kwas sorbowy podrażnia błonę śluzową żołądka. Owoce zawierają sorbitol, który może być stosowany jako substytut cukru przez diabetyków. Owoce jarzębiny były stosowane w tradycyjnej medycynie w leczeniu zaburzeń dróg oddechowych, gorączki, infekcji, przeziębień, grypy, reumatyzmu i dny moczanowej

 

Owoce i liście wykorzystywane są do przygotowania potraw i napojów. Ze względu na swoją goryczkę, surowe jagody jarzębiny nie są zbyt smaczne. Po przeróbce termicznej można z nich przygotować smaczne kompoty, galaretkę, dżem, cierpki syrop lub chutney. Są również używane do produkcji wina, likierów, herbat. Owoce są podawane jako dodatek do jagnięciny lub dziczyzny. Pozbycie się goryczki można uzyskać poprzez mrożenie, gotowanie lub suszenie, co degraduje kwas parasorbowy.

 

Po pierwszych przymrozkach owoce tracą gorzki smak, wywołany przez kwas parasorbowy, i stają się lekko słodkie. Kwas parasorbowy przekształca się w kwas sorbowy. Regionalnie, na przykład w Lesie Bawarskim i Czechach, z owoców wytwarza się dżem, który, podobnie jak żurawina, podaje się jako lekko cierpki dżem do potraw z dziczyzny. 

 

Likier Sechsämtertropfen, destylowany w górach Fichtelgebirge od końca XIX wieku, to tradycyjny niemiecki likier ziołowy o zawartości alkoholu 33%, produkowany według oryginalnej receptury Gottlieba Vettera z 1895 roku. Likier wytwarzany jest z ekstraktów ziół, jagód i korzeni, zwłaszcza jarzębiny, i znany jest ze swojego korzenno-cierpkiego smaku. 

 

Czeska Jeřabinka również wykorzystuje jagody jarzębiny jako bazę. Jeřabinka to tradycyjny czeski napój alkoholowy wytwarzany z owoców jarzębiny. Jest to destylat, co oznacza, że ​​owoce jarzębiny są najpierw macerowane w wysokoprocentowym alkoholu, a następnie destylowane. Jarzębina znana jest z delikatnego, aromatycznego i lekko  smaku i zazwyczaj zawiera 40–46% alkoholu. 

 

Sznaps z jarzębiny ma długą tradycję w Tyrolu, Salzburgu i Styrii.

 

Najstarsze fińskie słodycze, Pihlaja, pierwotnie zawierały jagody jarzębiny. Pihlaja (fiń. „jarząb”), to cukierek marmoladowy produkowany przez fiński koncern spożywczy Fazer. Fazer rozpoczął produkcję cukierków w 1895 roku w cukierni w Helsinkach, co czyni je najstarszymi cukierkami Fazera, które wciąż są dostępne na rynku. Receptura cukierków zmieniała się z biegiem czasu. Cukierki pierwotnie zawierały jagody jarząbu pospolitego, ale z powodu ograniczonej dostępności receptura zawiera obecnie wyłącznie sztuczne aromaty. Do 1982 roku cukierek był znany jako „Pihlajanmarja” (jagody jarzębiny). 

 

 

NIE JARZĘBINA, czyli ognik szkarłatny lub jarząb szwedzki

 

Ognik szkarłatny (Pyracantha coccinea M.Roem) – gatunek krzewu należący do rodziny różowatych. Rodzime obszary jego występowania to południowa i środkowa Europa oraz Azja Zachodnia i Kaukaz. W środkowej Europie znany już od XVII wieku jako krzew ozdobny i parkowy. Jest uprawiany w wielu rejonach świata, również w Polsce. Owoce są kuliste, barwy od żółtej po czerwoną. Długo utrzymują się na krzewie. Są niesmaczne i lekko trujące.

 

Jarząb szwedzki (Sorbus intermedia) – gatunek drzewa należącego do rodziny różowatych. Występuje w Europie. W Polsce osiąga południową granicę; w stanie dzikim występuje tylko na Pomorzu – w lasach nad Bałtykiem, między Kołobrzegiem a Gdynią. Coraz częściej spotykany w lasach i zaroślach niemal całej Polski za sprawą rozsiewania się drzew uprawianych na terenach zieleni. Owoce prawie kuliste, pomarańczowoczerwone, średnicy do 13 mm, dojrzewają we wrześniu, październiku.

 

ilustracja Wikipedia - domena publiczna

autor Carl Axel Magnus Lindman – Obrazy flory północnej
 

 

Konfitura z jarzębiny i gruszek

Składniki:

• 2 szklanki jagód jarzębiny
• 6 gruszek
• 1 szklanka cukru 
• sok z 2 cytryn 

 Przygotowanie:

1. Gruszki obieramy ze skóry, usuwamy pestki, kroimy w ósemki.
2. Jarzębinę myjemy pod bieżącą wodą. Przekładamy do garnka i zalewamy wodą. Gotujemy do wrzenia wody. Pierwszą wodę odlewamy. Owoce zalewamy zimną wodą i gotujemy przez 30 minut, aż owoce zaczną pękać i będą miękkie. Miksujemy ugotowaną jarzębinę.
3. Do garnka z jarzębiną dodajemy pokrojone gruszki. Dodajemy cukier, sok z cytryny i gotujemy przez kolejne 30 minut.
4. Konfiturę przekładamy do wyparzonych słoików. Wekujemy.

 >

Dzika Róża

Róża dzika (Rosa canina L.), nazwy ludowe: psia róża, szypszyna – gatunek krzewu z rodziny różowatych, z rodzaju róża. Występuje naturalnie na obszarach umiarkowanych i ciepłych półkuli północnej. Można ją spotkać prawie w całej Europie, w Afryce Północnej, na Wyspach Kanaryjskich, na Maderze, w Azji, rozprzestrzeniła się także w Australii i Nowej Zelandii. W Polsce jest gatunkiem pospolitym.

 

 

Dzika róża była stosowana w medycynie już od starożytności, o czym świadczy jej obecność w Capitulare de villis vel curtis imperii, rozporządzeniu wydanym przez Karola Wielkiego, które nakazywało uprawę różnych ziół i przypraw na jego polach, w tym „róż” obecnie znanych jako Rosa canina.

 

Owoce, zwane owocami dzikiej róży, różnią się znacznie kształtem. Najczęściej są one podłużno-elipsoidalne lub jajowate. Dojrzałe owoce są czerwone i twarde. Dojrzewanie następuje bardzo późno w październiku i listopadzie. Często pozostają na krzewie wiosną.

 

Owoce róży obfitują w witaminę C, A, B1, B2, E, K i P, flawonoidy, kwas foliowy, garbniki. Są bogate w cukry, kwasy organiczne, pektyny, glikozydy, związki azotu, wapnia, magnezu i żelaza.

Róża, dzięki wysokiej zawartości witaminy C, jest naturalnym suplementem diety. Ponadto miąższ róży zwiększa i reguluje krzepliwość krwi, przyswajalność żelaza - zapobiega anemii. Likwiduje krwawienie dziąseł. Wzmacnia naczynia krwionośne. Regeneruje tkanki. Podnosi ogólną odporność organizmu na wszelkie infekcje. Przyspiesza powrót do zdrowia po przebytych chorobach. Chroni przed skutkami stresu. Zmniejsza uczucie zmęczenia. Usprawnia pracę stawów i łagodzi zwyrodnieniowe bóle stawów. Działa przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczo.

 

Owoce i płatki róży są wspaniałym składnikiem pysznych i zdrowych przetworów: konfitur, galaretek, syropów czy nalewek. Owoce są wykorzystywane do produkcji syropu, herbaty i przetworów (dżemów i marmolady), a także do produkcji ciast, gulaszów i wina. Kwiaty można przerobić na syrop, jeść w sałatkach, kandyzować lub konserwować w occie, miodzie lub brandy. 

 

W Polsce płatki są wykorzystywane do produkcji dżemu, który szczególnie nadaje się do nadziewania pączków. 

W Bułgarii, gdzie dzika róża rośnie w dużych ilościach, jej owoce wykorzystuje się do produkcji słodkiego wina i herbaty. Świeże, zmiękczone przez pierwsze przymrozki lub po lekkim ugotowaniu, tworzą pastę, którą spożywa się słodzoną produktami mlecznymi. Są jednak wykorzystywane głównie do dżemów, syropów i galaretek. Wysuszone i zmielone na proszek, służą jako wywar do herbat ziołowych. Stanowią podstawę tradycyjnej czeskiej i słowackiej potrawy o nazwie šípková omáčka. Ten typowo czeski sos to sos z dzikiej róży, który powstaje z warzyw korzeniowych, czerwonego wina oraz przecieru z dzikiej róży. Nadaje on sosowi charakterystyczny smak, typowy smak dzikiej róży. Mięso w sosie pochodzi zazwyczaj z dziczyzny. Knedle karlowarskie są powszechnie podawane jako dodatek. 

 

KONFITURA Z OWOCÓW RÓŻY

Składniki:

• 1 kg owoców oczyszczonych z nasion i szypułek
• 1 kg cukru
• 1/2 szklanki wody 

Przygotowanie:

1. Cukier rozpuszczamy w wodzie, doprowadzamy do wrzenia. Gotujemy na małym ogniu, żeby zgęstniał.
2. Do gotującego syropu wrzucamy oczyszczone owoce, doprowadzamy do wrzenia i odstawiamy.
3. Następnego dnia smażymy konfiturę na małym ogniu, do chwili gdy stanie się szklista. 
4. Konfiturę przekładamy do wyparzonych słoiczków.

 

Szczaw

Szczaw (Rumex L.) to rodzaj roślin z rodziny rdestowatych. Szczaw pochodzi z Eurazji i jest pospolitą rośliną w siedliskach trawiastych. Często uprawia się go jako warzywo liściaste lub zioło. Szczaw pospolity jest uprawiany od stuleci.

 

Obejmuje około 200 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całym świecie, zwłaszcza w strefach klimatu umiarkowanego. Występują na terenach podmokłych, na brzegach wód, na terenach zalewowych zarówno nad rzekami, jak i wzdłuż wybrzeży morskich, na łąkach.

 

Niektóre gatunki są jadalne i wykorzystywane jako warzywo, zwłaszcza szczaw zwyczajny, ogrodowy i tarczolistny, inne gatunki są chwastami w uprawach lub wykorzystywane są leczniczo (np. szczaw kędzierzawy).

 

Szczaw zwyczajny (Rumex acetosa L.) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych. Występuje w całej Europie i na większości obszaru Azji, w Afryce Północnej i w Australii. Rozprzestrzenił się wraz z europejskim osadnictwem w Ameryce Południowej i Afryce. W Polsce gatunek pospolity na całym obszarze. Szczaw zwyczajny jest wieloletnią rośliną zielną.

 

Występuje w siedliskach trawiastych w całej Europie od północnego wybrzeża Morza Śródziemnego do północnej Skandynawii i w częściach Azji Środkowej. Występuje jako gatunek introdukowany w częściach Nowej Zelandii, Australii i Ameryki Północnej. 

 

Istnieją odmiany z czerwonymi ogonkami i żyłkami (kolor wynikający z obecności ochronnego pigmentu, antocyjanu), używane do celów ozdobnych. 

 

Liście, zawsze bardzo delikatne, można zbierać przez całe życie rośliny. Są jadalne, mają właściwości oczyszczające, żołądkowe i moczopędne. Gotowane są lekko przeczyszczające. Mogą być używane w zupach, sosach lub sałatkach. Ich kwaśny smak pochodzi z zawartego w nich kwasu askorbinowego. Ta cecha pozwala im rozpuszczać lub zmiękczać drobne ości. 

Zaleca się ich spożywanie z umiarem ze względu na bogactwo kwasu szczawiowego (lub gotowanie ich w wodzie, co pozwala na wyeliminowanie dużej części tego składnika), ponieważ w dużych dawkach szczawiany mogą powodować zaburzenia trawienia i kamienie nerkowe. Zaleca się również, aby nie gotować szczawiu w żeliwnej patelni, ponieważ kwas szczawiowy reaguje z żelazem, nadając liściom nieprzyjemny smak. Należy również unikać aluminium, ponieważ kwas szczawiowy może uwalniać toksyczne ilości jonów tego metalu. 

Liście zawierające kwas szczawiowy są jadalne i używane w kuchni. Liście są jadalne, gdy są młode, ale twardnieją z wiekiem. Można je przecierać w zupach i sosach lub dodawać do sałatek. Młode pędy są również jadalne, ponieważ zarówno one, jak i liście są bogate w witaminę C.
 

W całej Europie Wschodniej dziki lub ogrodowy szczaw jest używany do robienia kwaśnych zup, duszonych z warzywami lub ziołami, mięsem lub jajkami. Zupę szczawiową przygotowuje się z wody lub bulionu, liści szczawiu i soli. Jest znana w kuchni żydowskiej, białoruskiej, estońskiej, węgierskiej, łotewskiej, litewskiej, rumuńskiej, ormiańskiej, gruzińskiej, polskiej, rosyjskiej i ukraińskiej. Nazwa zupy pochodzi ostatecznie od prasłowiańskiego ščаvĭ oznaczającego szczaw. Ze względu na jej powszechność jako zupy w kuchniach wschodnioeuropejskich, jest często nazywana zielonym barszczem. 

 

W Armenii liście zaplatane są w warkocze i suszone. Najczęstszym sposobem przygotowania jest zupa aveluk, w której liście są duszone z cebulą, ziemniakami, orzechami włoskimi, czosnkiem i bulgurem lub soczewicą.

 

Spanakopita to tradycyjne greckie pikantne ciasto, rodzaj szpinakowego ciasta, składającego się ze szpinaku, sera feta, jajek, cebuli, oliwy z oliwek i ziół, zapiekane w chrupiącym, złocistym cieście filo. Zazwyczaj spożywa się je jako przekąskę. Jest popularnym daniem nie tylko w Grecji, ale i na całym świecie.

„Escalope de saumon à l'oseille” (łosoś eskalope w sosie szczawiowym), wymyślone w 1962 roku przez braci Troisgros, symbol restauracji gourmet Troisgros w Roanne i nowej kuchni lat 70. XX wieku. Danie stworzone przez szefów kuchni Jeana Troisgrosa i Pierre’a Troisgrosa. Ten przepis składa się z cienkich eskalopków z dzikiego łososia z Loary, śmietanki kremówki, masła, bulionu rybnego, wytrawnego białego wina, wermutu, szalotki, świeżego szczawiu, oliwy i cytryny. Kuchnia francuska tradycyjnie gotuje ryby ze szczawiem, ponieważ jego kwasowość rozpuszcza cienkie ości ryb.

 

W krajach Azjatyckich liście szczawiu są używane w zupach lub w potrawach. W Indii przygotowuje się curry z soczewicy, liści szczawiu, orzeszków ziemnych, mięs lub ryb. W Afganistanie liście są panierowane w cieście i smażone na głębokim tłuszczu, a następnie podawane jako przystawka.

 

Zupa szczawiowa

Składniki:

• 150 g liści świeżego szczawiu
• 1,5 litra bulionu z kurczaka lub warzywnego
• 3 jajka
• 1/2 szklanki śmietany
• 4 łyżki masła
• 3 łyżki mąki
• 1 cebula lub szczypiorek 
• sól

Przygotowanie:

1. Szczaw myjemy pod bieżącą wodą, odrywamy łodyżki i drobno kroimy liście.
2. Rozpuszczamy 3 łyżki masła w garnku na średnim ogniu. Dodajemy cebulę i smażymy przez 5 minut.
3. Wlewamy bulion do garnka, doprowadzamy do wrzenia, dodajemy liście szczawiu i cebulę. Gdy szczaw będzie prawie zwiędły, zmniejszamy ogień i gotujemy przez 10 minut. Dodajemy mąkę i gotujemy na średnim ogniu przez 3 minuty.
4. Do zupy dodajemy pozostałe masło, śmietanę i doprawiamy solą.
5. Zupę podajemy z połówkami jajek ugotowanymi na twardo. 
   

Szczaw w cieście filo

Składniki:

• 6 liści szczawiu
• 1 cukinia 
• 1 średnia marchewka 
• 6 płatów ciasta filo
• 4 łyżki śmietany
• 200g sera Philadelphia
• 100g sera feta 
• 2 łyżki masła
• czarny pieprz
• natka pietruszki 

Przygotowanie:

1. Cukinię i marchewkę ścieramy na tarce.
2. Łączymy śmietanę i sery, delikatnie mieszając, doprawiamy świeżo zmielonym pieprzem.
3. W naczyniu do pieczenia układamy płaty ciasta, jeden na drugim. Każdy płat dokładnie smarujemy masłem.
4. Na cieście układamy kolejno masę serową, liście szczawiu, cukinię i marchewkę.
5. Ciasto pieczemy przez 15 - 20 minut, w rozgrzanym piekarniku, w temperaturze 180 stopni C.
6. Po upieczeniu ciasto posypujemy natką pietruszki

 

Tuńczyk

Tuńczyk pospolity, tuńczyk, tuńczyk błękitnopłetwy, tuńczyk błękitny, tuńczyk czerwony, tuńczyk niebieskopłetwy, tuńczyk zwykły, tuńczyk północny (Thunnus thynnus) – gatunek morskiej, wędrownej ryby z rodziny makrelowatych, spędzającej zimę w morzach subtropikalnych, a latem wędrującej do wód zimniejszych. 

Tuńczyk jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. Najpopularniejsze i najlepsze jest mięso tuńczyka niebieskopłetwego, olbrzymiej ryby, którego waga dochodzi do 700 kg. Ma różowoczerwony kolor, gruboziarnistą strukturę i wyrazisty smak. 

Tuńczyk biały (Thunnus alalunga), Albacorne to małe tuńczyki ważące 5 - 20 kg. Mają białe mięso, które przypomina mięso kurczaka, dlatego są nazywane morskimi kurczakami. Mięso jest miękkie i oleiste, można je smażyć bez tłuszczu. Niestety w Polsce nie można ich kupić. Tuńczyk biały, znany jest również jako tuńczyk długopłetwy. Występuje w wodach umiarkowanych i tropikalnych na całym świecie. Tuńczyk biały ma wydłużone, wrzecionowate ciało ze stożkowatym pyskiem, duże oczy i niezwykle długie płetwy piersiowe. Jego ciało jest głęboko niebieskie na grzbiecie i odcienie srebrzysto-białe na brzuchu. Osobniki mogą osiągnąć długość do 1,4 m. Albacore jest cenionym pożywieniem. Połowy tuńczyka albacore do celów komercyjnych rozpoczęły się na początku XX wieku. Tuńczyk albacore jest jedynym gatunkiem, który może być sprzedawany jako „tuńczyk z białym mięsem”. Przemysł konserwowy używa tej etykiety, aby odróżnić konserwowanego tuńczyka białego od innych rodzajów tuńczyka.

 

Bonito przeciętnie ważą do 5 kg. Są najsmaczniejsze spośród tuńczyków. Świeżych się nie jada natomiast suszone stanowią niezbędny składnik japońskich potraw, znany już od XV wieku. Bonito jest składnikiem tradycyjnego bulionu dashi, który stanowi podstawę wielu potraw japońskich. Mięso bonito z Pacyfiku i Atlantyku ma jędrną konsystencję i ciemny kolor, a także umiarkowaną zawartość tłuszczu. Mięso młodego lub małego bonito może mieć jasny kolor, zbliżony do koloru tuńczyka pasiastego. Bonito nie może być sprzedawane jako tuńczyk we wszystkich krajach. Bonito atlantyckie występuje również w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym, gdzie jest popularną rybą jadalną, spożywaną grillowaną, marynowaną lub pieczoną.

 

Dzwonka tuńczyka najlepiej upiec w piekarniku lub na ruszcie albo usmażyć na patelni. Tuńczyka można pokroić w cieniutkie plasterki i podawać na surowo jako sashimi. Tuńczyk doskonale smakuje  z makaronem lub z ryżem. Jest doskonałym dodatkiem do sałatek, past i pizzy. Jednym ze składników popularnej sałatki nicejskiej jest tuńczyk. Salade niçoise to sałatka pochodząca z francuskiego miasta Nicea. Tradycyjnie robi się ją z pomidorów, jajek na twardo, oliwek nicejskich, anchois i tuńczyka, doprawia oliwą z oliwek lub w niektórych historycznych wersjach winegretem.

 

Tuńczyk w puszce jest produktem powszechnie dostępnym. Możemy wybierać między tuńczykiem w wodzie, czyli w sosie własnym lub w zalewie, w oleju czystym lub doprawionym ziołami. Tuńczyk w wodzie nadaje się do sosów, sałatek, past i farszów. Tuńczyk w oleju znakomicie smakuje sam i jako składnik kanapek. Po otwarciu puszki najlepiej zjeść rybę od razu. 

 

 

SAŁATKA NICEJSKA

Składniki:

• 100 g świeżego tuńczyka 
• 4 fileciki anchois
  
• 1 jajko
• 1 pomidor
• 1/2 czerwonej papryki
  
• 10 czarnych oliwek
• kilka rzodkiewek
• 5 strączków fasoli
• 3 ziemniaki
  
• mix sałat według własnego wyboru
• oliwa z oliwek
• olej do smażenia
  
• sok z cytryny
  
• sól i pieprz 

Przygotowanie:

1. Rozgrzewamy odrobinę oleju na patelni. Doprawiamy tuńczyka solą i pieprzem. Smażymy tuńczyka z każdej strony przez kilka minut. Wybór smażenia zależy od naszej preferencji czyli różowy w środku, ale możemy smażyć tuńczyka dłużej. 
   
2. Jajko gotujemy na twardo. Ugotowane kroimy wzdłuż, na ćwiartki. 
3. Pomidory kroimy na ćwiartki, paprykę w drobne paski. 
4. Fasolę i pokrojone w kostkę ziemniaki gotujemy w osolonej wodzie około 8 minut.
   
5. Sałatę myjemy i osuszamy. Jeśli liście sałaty są duże to rwiemy je na mniejsze kawałki.
6. Cebulę drobno siekamy. Rzodkiewki kroimy w plasterki.
7. Na talerzu układamy wszystkie składniki. Całość polewamy sosem winegret przygotowanym z oliwy, soku z cytryny, soli i pieprzu.

 

 

PASTA Z TUŃCZYKA I AWOKADO

Składniki:

• puszka tuńczyka w sosie własnym 
• awokado
  
• 2 jajka ugotowane na twardo 
• 1/2 cebuli
  
• łyżka majonezu 
• sok z połowy cytryny
• pęczek szczypiorku
• sól i pieprz 

Przygotowanie:

1. Awokado obieramy ze skóry, usuwamy pestkę i rozgniatamy na pastę. To samo robimy z jajkami.
2. Cebulę ścieramy na tarce (jak najdrobniej) lub rozgniatamy blenderem.
3. Tuńczyka osączamy z sosu, przekładamy do miski i łączymy z awokado, jajkami, cebulą i drobno posiekanym szczypiorkiem.
   
4. Do połączonych składników dodajemy majonez, sok z cytryny, sól i pieprz.

 .

 

____________________

Ilustracja Wikipedia

Domena publiczna. Tuńczyk błękitnopłetwy. Autor nieznany - National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA), Photo Library

Cykoria

Cykoria (Cichorium L.) to rodzaj roślin zielnych należących do rodziny astrowatych. Rodzaj obejmuje siedem gatunków, z których dwa gatunki są powszechnie uprawiane w Polsce jako rośliny warzywne, cykoria podróżnik i endywia. Rośliny te występują naturalnie w basenie Morza Śródziemnego oraz w pozostałej części Europy, Azji oraz w Afryce Północnej. 

 

Surowcem zielarskim w cykorii jest całe ziele, liście lub korzeń. Cykoria zawiera intybinę, inulinę, laktucynę, pektynę, cholinę, tarakserol, sole mineralne i śladowe ilości olejków eterycznych. Korzeń rośliny delikatnie pobudza produkcję soku żołądkowego, żółci i działa moczopędnie. Intybina i inulina stymulują rozwój dobroczynnych bakterii. Cykoria jest stosowana w wielu mieszankach ziołowych w leczeniu zaburzeń trawiennych i ogólnego osłabienia. Ma łagodne działanie przeczyszczające. Cykoria stosowana jest w ziołolecznictwie od czasów prehistorycznych, stosowana również w homeopatii. Grupa związków zawartych w cykorii, ma zastosowanie w leczeniu niektórych nowotworów. Cykoria łagodzi podrażnienia skóry, nadaje cerze ładny kolor i ją odmładza.

 

Wiele odmian uprawia się na liście lub korzenie, które są pieczone, mielone i używane jako substytut kawy i dodatek do żywności. W XXI wieku inulina, ekstrakt z korzenia cykorii, był stosowana w produkcji żywności jako słodzik i źródło błonnika pokarmowego. Cykoria jest również uprawiana jako pasza dla zwierząt gospodarskich.

 

Gatunki uprawiane jako rośliny warzywne:

 

Cykoria podróżnik (Cichorium intybus), cykoria sałatkowa, to nieco zdrewniała, wieloletnia roślina zielna z rodziny astrowatych, zwykle o jasnoniebieskich kwiatach. Pochodzi z Europy, ojczyzną jest Belgia, została wprowadzona do obu Ameryk i Australii. Surowe liście cykorii składają się w 92% z wody, w 5% z węglowodanów, w 2% z białka i zawierają znikomą ilość tłuszczu. Surowe liście cykorii dostarczają niewiele kalorii i znaczną ilość witaminy K, A, C, niektórych witamin z grupy B i manganu. Witamina E i wapń występują w umiarkowanych ilościach. 

 

Cykoria podróżnik ma pikantny, gorzki smak. Dobrze komponuje się z ostrymi serami i z dodatkiem orzechów lub owoców. Zawiera więcej minerałów i witamin niż sałata. Cała roślina jest jadalna. Młode liście cykorii można dodawać do sałatek. Listki można też faszerować. Korzenie cykorii są suszone, mielone, prażone i wykorzystywane jako ważny składnik kawy zbożowej. Po uprażeniu inulina w korzeniu przekształca się w związek o aromacie kawy. Korzenie można również gotować jak pasternak.

 

Cykoria endywia - Endywia - gatunki obejmują Cichorium endivia (zwana również endywią) oraz Cichorium pumilum (zwana również endywią dziką). Endywia to gatunek rośliny jednorocznej lub dwuletniej. Endywia pochodzi z wybrzeży Morza Śródziemnego i zachodniej Azji. Znana była już w starożytności. W Europie uprawiana jest od XVI wieku. 

 

Istnieją dwie główne odmiany uprawianej endywii:

• Endywia kędzierzawa lub frisée. Ten typ ma wąskie, zielone, kręcone liście zewnętrzne. W Stanach Zjednoczonych jest czasami nazywana cykorią, a po francusku chicorée frisée.
• Endywia szerokolistna czyli eskariola, ma szerokie, jasnozielone liście i jest mniej gorzka niż inne odmiany. Odmiany obejmują szerokolistną endywię batawską, grumolo, scarola i scarole. Jest spożywana jak inne zieleniny, smażona, siekana do zup i gulaszów lub jako część zielonej sałatki.

Cykoria radicchio - Radicchio - ze względu na powszechne zastosowanie we włoskiej kuchni, jest wieloletnią uprawianą formą cykorii liściastej. Jest uprawiana jako warzywo liściaste i zwykle ma kolorowe, biało-żyłkowe czerwone liście, które tworzą główkę. Radicchio ma gorzki i pikantny smak, który łagodzi się, gdy jest grillowane lub pieczone. Cykoria radicchio jest bardzo dekoracyjna, świetna do przystawek. We włoskiej kuchni jest zwykle spożywana grillowana z oliwą z oliwek lub mieszana z potrawami, takimi jak risotto. Może być również podawana z makaronem lub używana jako farsz do drobiu. Jak w przypadku wszystkich cykorii, jej korzenie, po uprażeniu i zmieleniu, mogą być używane jako substytut kawy lub dodatek do kawy. 

 

 

Pliniusz Starszy napisał w "Naturalis Historia", że ​​radicchio było przydatne jako środek oczyszczający krew i środek na bezsenność. Współczesna uprawa rośliny rozpoczęła się w XV wieku w regionach Veneto, Friuli-Venezia Giulia i Trentino we Włoszech, ale dzisiejsza głęboko czerwona radicchio została opracowana w 1860 roku przez belgijskiego agronoma Francesca Van den Borre, który zastosował technikę zwaną imbianchimento (wybielanie), aby uzyskać ciemnoczerwone liście z białymi żyłkami. 

 

 

Cykoria puntarelle - Puntarelle - to odmiana cykorii, której główki charakteryzują się wydłużonym kształtem (około 40–50 cm), jasnozielonymi łodygami i liśćmi w kształcie mniszka lekarskiego. Pędy Puntarelle mają przyjemnie gorzki smak. Puntarelle zbiera się, gdy są młode i delikatne, i można je jeść na surowo lub gotowane. Często używane jako tradycyjny składnik rzymskiej sałatki o tej samej nazwie, przygotowuje się je z obranymi liśćmi i pędami moczonymi w zimnej wodzie, aż się zwiną. Sałatkę podaje się z dressingiem przygotowanym z anchois, czosnku, octu, soli i oliwą z oliwek. Danie pod nazwą puntarelle uważane są za typowe danie kuchni rzymskiej, szeroko rozpowszechnione również w kuchni Kampanii. We Włoszech najpopularniejsze są dwa rodzaje puntarelle. Puntarelle di Gaeta z Lacjum ma długie pędy, które zwijają się po przycięciu. Natomiast Puntarelle di Galatina z Apulii ma krótsze pędy, które nie zwijają się. 

 

Cykoria Puntarelle, zwana inaczej cykorią szparagową lub cykorią katalońską:

• Cykoria szparagowa - to ogólnie rzecz biorąc grupa lokalnych odmian należących do gatunku botanicznego cykorii (Cichorium intybus), charakteryzujących się jadalnym kwiatostanem przypominającym pędy szparagów oraz charakterystycznym gorzkim smakiem.
• Cykoria katalońska - Cicoria Catalogna Puntarelle di Galatina - Odmiana o wyjątkowym kształcie, podobnym do szyszek sosnowych, o bardzo dobrze rozwiniętej główce. Cykoria katalońska jest doskonała do sałatek i dań azjatyckich.

 

Chrupiące łódeczki to świetny pomysł na wykorzystanie pięknych liści cykorii jako przystawkę. Można je wypełnić różnymi farszami np. z wędzoną rybą, krewetkami, sałatką z tuńczyka, twarożkiem, pastą jajeczną, pastą ze startego sera, sałatką z szynki z dodatkiem owoców. 

.

Łódki z cykorii z serem brie

Składniki:

• 10 listków cykorii
• 1/2 czerwonej papryki
• 5 pomidorków koktajlowych
  
• 10 niewielkich kawałków sera brie
• zielona część pora
  
• 1 łyżka miodu
• sok z 1 cytryny 
  
• ocet balsamiczny

Przygotowanie:

1. Sałatkę, z pokrojonych w drobną kostkę papryki i pora, łączymy doprawiając miodem i sokiem z cytryny. Pomidorki przekrawamy na pół.
2. Umyte i osuszone listki cykorii układamy na talerzu. 
3. Na każdym z liści układamy kawałek sera brie, sałatkę, plasterek pomidorka.
   
4. Przed podaniem liście należy skropić octem balsamicznym.
   

 

.

Łódki z cykorii z serem camembert i gruszkami

Składniki:

• 10 listków cykorii
• 1 gruszka
• 10 kawałków sera camembert
• pęczek szczypiorku
• 1 łyżka miodu
• sok z 1 cytryny
• garść rukoli

Przygotowanie:

1. Umyte i osuszone liście układamy na talerzu.
2. Z gruszki wycinamy gniazdo nasienne i obieramy ze skóry. Gruszkę kroimy na półplasterki.
   
3. Łączymy miód z sokiem z cytryny.
4. Na listkach cykorii układamy ser, gruszkę, posypujemy drobno pokrojonym szczypiorkiem, polewamy przygotowanym sosem miodowo-cytrynowym. 
5. Wstawiamy do lodówki do schłodzenie na około 30 minut.
6. Podajemy łódeczki cykorii na listkach rukoli.
   

>

Orzech włoski

Orzech włoski (Juglans regia L.) – gatunek drzewa liściastego z rodziny orzechowatych. Orzech włoski należy do najstarszych roślin na naszej planecie. To długowieczne, wysokie drzewo (do 30 m) o rozłożonej koronie może dożyć nawet kilkuset lat.

Trudno dokładnie określić obszar z którego pochodzi. Prawdopodobnie pochodzi z Azji (Azja Mniejsza, Kaukaz, wybrzeże Morza Kaspijskiego, Azja Środkowa). Dziś we wszystkich krajach o ciepłym klimacie istnieją orzechowe sady, głównie we Francji, Włoszech, na Bałkanach, w Chinach, Japonii oraz Indiach.

Do Polski dotarł zapewne z Włoch, być może świadczy o tym jego nazwa. W Polsce nie ma sadów orzechowych, ze względu na klimat, ale w ogrodach rosną pojedyncze drzewa, które potrafią przetrwać srogą zimę.

Owocem jest pestka. Wewnątrz znajduje się w zdrewniałej skorupie jadalne nasiono. Kulisty lub lekko owalny pestkowiec. Zewnętrzna warstwa owocni stanowi mięsistą, zieloną okrywę, łatwo odpadającą jesienią. Zielona skorupka, która z czasem staje się jasnobrązowa. Skorupka marszczy się i pęka. Wewnętrzna część owocni, czyli endokarp, tworzy zdrewniałą skorupę. Nasiono otoczone błoniastą łupiną, potocznie zwane jądrem, stanowi jadalną część owocu. Dojrzałe owoce orzecha włoskiego mają kształt owalny i powszechnie nazywane są orzechami.

 

Najsmaczniejsze są pierwsze orzechy, które z trudem odrywają się od zielonej powłoki. Pokryte są delikatną błonką, która jest gorzka. Taki wyłuskany orzech jest biały w środku i lekko wilgotny. Zajadając się takimi orzechami należy tylko pamiętać, że zielona łupina bardzo brudzi ręce na brązowy kolor.

Orzechy włoskie są cennym źródłem fosforu, potasu, wapnia, magnezu, żelaza, manganu, kobaltu, miedzi, cynku, sodu oraz jodu. Orzechy włoskie dostarczają kwasów tłuszczowych omega-3, 6 i 9. Zawierają sporo białka. Zawierają witaminy A, B6, C, E, PP i K, kwas foliowy, niacynę. To naturalny zestaw składników, niezbędnych dla zdrowia całego organizmu. Orzechy włoskie są zalecane w profilaktyce chorób nowotworowych. Zawierają kwas linolenowy o korzystnym wpływie na komórki nerwowe. Zawierają L-argininę, która pomaga w rozszerzaniu naczyń krwionośnych. Poprawiają naszą pamięć, zdolność koncentracji. Obniżają ryzyko choroby wieńcowej. 

Zarówno orzechy włoskie, jak i olej z tych nasion, posiadają korzystne dla zdrowia człowieka tłuszcze nienasycone. Znajdziemy tu zarówno wielonienasycone kwasy tłuszczowe, jak i kwasy tłuszczowe jednonienasycone. 

W kuchni orzechy włoskie wykorzystywane są do sporządzania ciast, deserów, jako dodatek do sałatek lub surówek, do potraw mięsnych, jarskich, zup i kremów. Orzechy świetnie łączą się z serami. Mielone orzechy sprawdzają się jako mąka. Drobno posiekane dodane do mielonego mięsa staną się idealnym farszem dla delikatnych mięs, zwłaszcza drobiu i cielęciny.

Z zielonych, niedojrzałych orzechów, zbieranych na przełomie maja i czerwca, przygotowuje się nalewki i likiery, konfitury i pikle. Niedojrzałe, zielone orzechy należą do najbogatszych źródeł witaminy C. 

 

 

Olej orzechowy ma specyficzny smak i aromat oraz ciemnobrązowy kolor. Jest jednym z najbogatszych źródeł niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin i minerałów, pozyskiwany w wyniku tłoczenia na zimno miąższu orzechów włoskich. Wspiera organizm w walce z infekcjami i nadwagą, oczyszcza ciało i działa przeciwbólowo. Właściwości oleju wykorzystuje się w kosmetyce – do ochrony skóry przed oznakami starzenia. Nadaje się do gotowania i sporządzania sosów sałatkowych, do wzbogacania bukietów smakowych potraw, dań i przekąsek.

Sałatka owocowo-warzywna z orzechami włoskimi

Składniki:

• 1 brzoskwinia
• 3 plastry ananasa
• 3 rzodkiewki
• 1 mały ogórek zielony
• pól szklanki pokruszonego sera feta
  
• kilka listków sałaty lodowej
• 1 łyżka nasion słonecznika
• garść orzechów włoskich

Przygotowanie:

1. Owoce i warzywa kroimy w drobną kostkę
2. Sałatę lodową drobno rwiemy.
   
3. Z oleju, soku z cytryny i cukru przygotujmy sos winegret.
4. Składamy sałatkę, łącząc wszystkie składniki w głębokiej misce, polewamy sosem winegret.
5. Sałatkę podajemy lekko schłodzoną.
    

Bakłażany z orzechami włoskimi i miodem

Składniki:

• 1 bakłażan
• olej dosmażenia
• 1 szklanka posiekanych orzechów włoskich
• sól i pieprz
• 1 łyżka oleju 
• 1,5 łyżki miodu
  

Przygotowanie:

1. Bakłażany czyścimy z szypułek, kroimy w plastry, solimy i pozostawiamy na 20 minut, a następnie myjemy pod bieżącą wodą i osuszamy papierowym ręcznikiem.
   
2. Bakłażany smażymy na oleju z każdej strony, ręcznikiem papierowym osączmy z tłuszczu.
3. Orzechy podsmażamy na oleju.
4. Gorące bakłażany wykładamy na półmisek, polewamy miodem i posypujemy orzechami.
   
    

Millefeuille

Millefeuille lub mille-feuille (czytamy: mil-fej) to efektowny sposób podawania zarówno deserów, jak i wytrawnych przystawek. Tradycyjne mille-feuille składa się z trzech warstw ciasta francuskiego przeplatanych dwiema warstwami kremu cukierniczego. Wierzch może być posypany cukrem pudrem, kakaem, startą czekoladą, pokruszonym ciastem lub rozdrobnionymi orzechami. 

Przepisów na mille-feuille w wersji na słodko jest bardzo dużo, tak jak dużo jest wersji wytrawnych. 

Tradycyjnie mille-feuille składa się z trzech warstw ciasta francuskiego (pâte feuilletée) na przemian z dwiema warstwami kremu cukierniczego (crème pâtissière). Wierzchnią warstwę ciasta wykańcza się na różne sposoby: czasami ozdabia się ją bitą śmietaną, można ją posypać cukrem pudrem, startą czekoladą lub płatkami migdałów. Warstwy często są przekładane owocami: truskawkami, malinami, borówkami, brzoskwiniami.

Przepis na mille-feuille został stworzony przez François Pierre de La Varenne, który opisał go w swoim "Cuisinier françois" w 1651 roku. Z czasem został udoskonalony przez francuskiego kucharza i szefa kuchni Marie-Antoine Carême, kucharza francuskiego dyplomaty Charlesa-Maurice'a de Talleyrand-Périgord. 

Najwcześniejsza wzmianka o samej nazwie mille-feuille pojawia się w 1733 roku w anglojęzycznej książce kucharskiej napisanej przez francuskiego szefa kuchni Vincenta La Chapelle. Zamiast kremu podawano XVIII-wieczne mille-feuille nadziewane dżemem i marmoladą.

W języku francuskim pierwsza wzmianka o mille-feuille pojawia się  w 1749 r., w książce kucharskiej Menona. Słowo „mille-feuille” nie pojawia się już więcej w książkach kucharskich z XVIII wieku. Jednak wydaje się, że za panowania Napoleona Bonaparte ciasto sprzedawało kilka z najbardziej wyszukanych paryskich cukierni. W XIX wieku wszystkie przepisy opisują ciasto jako wypełnione dżemem. 

Millefeuille to w dosłownym tłumaczeniu oznacza tysiąc liści, płatków. Pierwsza była napoleonka, dwa listki ciasta francuskiego przełożone kremem, posypane cukrem pudrem. Ten deser pochodzący z Litwy upodobał sobie Napoleon i osobiście nadał mu nazwę Millefeuilles Napoleon.

Z uwagi na bardzo efektowny sposób prezentacji potrawy powstały przeróżne odmiany, zarówno słodkie jak wytrawne. Ciasto francuskie, które jest swego rodzaju przekładką rozdzielającą warstwy, zostało zastąpione ciastem filo, ciastem ryżowym, ciastem naleśnikowym, pieczywem chrupkim, krakersami, pumperniklem, waflem, gofrem, macą, plackami ziemniaczanymi, plastrami ziemniaka, buraka, cukinii, bakłażana, pomidora, jabłka oraz płatami smażonego sera. Ważne by przekładki były sztywne i pod naciskiem kremu i owoców nie wyginały się i łamały. 

 

Na Świecie:

Argentyna/Urugwaj
Rogel, popularne ciasto będące argentyńską odmianą francuskiego ciasta mille-feuille, składa się z różnych warstw ciasta francuskiego na przemian z warstwami kajmaku i na wierzchu posmarowany bezą szwajcarską. Rogel uważany jest za klasyk, to tradycyjny argentyński deser, zawsze podawany na urodzinach i weselach.

Australia/Nowa Zelandia
W Australii i Nowej Zelandii odmianą mille-feuille jest Plasterek Kremu, znany również jako Plasterek Wanilii lub Plasterek Marakui. Przygotowuje się go z zastygłego crème pâtissière i w wielu przypadkach lukru z marakui.

Belgia i Holandia
W Belgii i Holandii równoważnym ciastem jest Tompouce lub Tompoes, popularne ciastko o charakterystycznym kształcie cegły, które składa się z dwóch warstw chrupiącego ciasta francuskiego, pomiędzy którymi znajduje się wypełnienie z jasnożółtego, gęstego kremu śmietankowego o smaku waniliowym. W Belgii istnieje kilka odmian, ale w Holandii osiągnęło ono status niemal kultowego, z bardzo niewielkimi różnicami w formie, wielkości, składnikach i kolorze (zawsze dwie warstwy ciasta, prawie zawsze różowa polewa, ale pomarańczowa w przypadku świąt narodowych).

Kanada
W Kanadzie mille-feuille jest często nazywane Gâteau Napoléon wśród osób mówiących po francusku, a „Kawałek Napoleona” w anglojęzycznej Kanadzie. Sprzedawany jest z kremem, bitą śmietaną lub z obydwoma składnikami pomiędzy trzema warstwami ciasta francuskiego; Najpopularniejszym nadzieniem jest pasta migdałowa. Francusko-kanadyjska metoda przyrządzania mille-feuille wykorzystuje krakersy graham zamiast ciasta francuskiego, a warstwę kremu zastępuje budyń. 

Niemcy
W Niemczech to Mille-feuille 

w niemieckojęzycznej części Szwajcarii, a także w Austrii nazywa się Cremeschnitte. 

W Izraelu odmianą mille-feuille jest Kremshnit (קרמשניט).

Grecja
W Grecji ciasto to nazywa się μιλφέιγ, co jest transkrypcją słowa „mille-feuille” przy użyciu alfabetu greckiego. Nadzienie pomiędzy warstwami jest kremowe, natomiast na wierzch ciasta dodaje się bitą śmietanę z dodatkiem wanilii.

Chiny
W Hongkongu przekłada się kremem maślanym, bezami i orzechami włoskimi. W Chinach kontynentalnych podobny produkt sprzedawany również jako "Napoleon" różni się w zależności od regionu i poszczególnych piekarni, ale zwykle zawiera górną i dolną warstwę ciasta francuskiego, zwykle przygotowywanego z tłuszczem roślinnym zamiast masła oraz biszkoptem i nadzieniem śmietanowym.

Węgry
Na Węgrzech nazywa się to "Krémes". Jedna wersja, francia krémes (francuski Napoleon), jest posypana bitą śmietaną i karmelem.

Włochy
Włoskie "Millefoglie" wypełnione kremem cukierniczym i udekorowane truskawkami, wiórkami czekolady i cukrem pudrem. We Włoszech mille-feuille jest znane jako "mille foglie" i zawiera podobne nadzienia. Pikantna wersja włoska składa się z ciasta francuskiego nadziewanego między innymi szpinakiem, serem lub pesto. Inną ważną różnicą odmiany włoskiej jest to, że często składa się ona z warstwy ciasta francuskiego i warstw biszkoptu. 

Iran
W Iranie ciasto to nazywa się شيرينى ناپلئونى (shirini-e Nâpel'oni, dosłownie „słodkie ciasto napoleońskie”). Składa się z cienkiego ciasta francuskiego i często posypywanego cukrem pudrem.

Litwa
W tradycji litewskiej Napoleon lub Napoleonas. W przepisie litewskim ciasto składa się z warstw nadzienia owocowego, takiego jak konfitura z dzikiej żurawiny i crème pâtissière. Deser tradycyjnie podawany jest weselach lub innych ważnych uroczystościach.

Maroko
W Maroku mille-feuille jest spożywane regularnie i znane jest pod francuską nazwą.

Filipiny
Na Filipinach nazywa się je Napoleones, Napoleón w liczbie pojedynczej i składają się z dwóch do trzech warstw, z kremem cukierniczym lub biały krem ​​jako nadzienie, pokryty polewą cukrową. Jest to popularna specjalność na wyspie Negros, zwłaszcza w mieście Silay, i wielu odwiedzających wyspę może ją kupić jako Pasalubong.

Polska
Polska Napoleonka. W Polsce lokalna odmiana tego ciasta nazywa się oficjalnie napoleonką, rzadziej kremówką. Składa się z dwóch warstw ciasta przedzielonych grubą warstwą kremu. Następnie całe ciasto posypane jest cukrem pudrem.

Hiszpania
W hiszpańskich Milhojas ciasto francuskie jest cienkie i chrupiące. W regionach centralnych milhojas mają zwykle tylko dwie lub trzy warstwy ciasta francuskiego wypełnione bardzo grubymi warstwami bitej śmietany lub chantilly. Krem chantilly to bita śmietana z cukrem aromatyzowana wanilią.

kraje nordyckie
W Szwecji i Finlandii Napoleonbakelse (ciasto Napoleona) to mille-feuille wypełnione bitą śmietaną, kremem i dżemem. Wierzch ciasta posmarowany jest lukrem i galaretką porzeczkową. W Danii nazywa się to Napoleonskage, a w Norwegii Napoleonskake, co oznacza „ciasto Napoleona”.

Zjednoczone Królestwo
W Wielkiej Brytanii ciasto to jest najczęściej nazywane Plasterkiem Wanilii, Plasterkiem Śmietany lub Plasterkiem Kremu, ale czasami na markowych produktach można je nazwać mille-feuille lub Napoleon. W Wielkiej Brytanii powszechnie używa się tylko dwóch kawałków ciasta z pojedynczą, grubą warstwą nadzienia między nimi, a nadzieniem może być krem ​​do ciast lub czasami bita śmietana.

Stany Zjednoczone
W Stanach Zjednoczonych ciasto to najczęściej nazywane jest Napoleonem. Zwykle składa się z trzech warstw ciasta, jest wypełniony kremem cukierniczym i pokryty cukrem pudrem w kształcie marmurku.

 .

Słone millefeuille

W ostatnich latach powstały przepisy na słone millefeuille z serem, mięsnymi czy warzywnymi pastami lub innymi pikantnymi nadzieniami. Tak jak w wersji słodkiej przekładki mogą być różne. Ciasto francuskie, ciastem filo, ciasto naleśnikowe, pieczywo chrupkie, krakersy, pumpernikiel, placki ziemniaczane, plastry ziemniaka, buraka, cukinii, bakłażana, pomidora, jabłka. 

.

 * * *

.

MILLEFEUILLE Z TWAROGIEM I WARZYWAMI 

wersja Smakowitego Bloga

 .

Tradycyjne mille-feuille składa się z trzech warstw ciasta francuskiego przeplatanych dwiema warstwami kremu cukierniczego. Dzisiejszy przepis został lekko zmodyfikowany. Zamiast trzech warstw są cztery. Zamiast ciasta francuskiego pieczywo chrupkie. I najważniejsze: nie jest to wersja słodka, ale wytrawna. 

Składniki na 1 porcję:

• 4 krążki pieczywa chrupkiego
  
• 150 g twarogu
• 2 łyżki śmietany lub jogurtu
  
• 1 pomidor
• 1/2 ogórka zielonego
• 1/2 czerwonej papryki
• szczypiorek
• sól i pieprz
  

 Przygotowanie:

1. Łączymy twaróg ze śmietaną/jogurtem i doprawiamy do smaku solą i pieprzem.
   
2. Krążki pieczywa smarujemy przygotowanym twarogiem.
3. Pomidor, ogórek i paprykę oczyszczamy z pestek i kroimy w niewielkie kwadraty.
4. Szczypiorek drobno kroimy.
   
5. Składamy piramidę zaczynając od pieczywa, na nim twarożek i kolejno warzywa ze szczypiorkiem.
6. Wierzch piramidy ozdabiamy twarogiem, warzywami i szczypiorkiem.