Pitaja

Pitaja (Hylocereus triangularis) - roślina z rodziny kaktusowatych pochodząca z Ameryki Południowej. Owoce o kształcie od jajowatego do kulistego, długości 10-12 cm. Skóra gruba, barwy żółtej lub czerwonej, pokryta łuskowatymi wyrostkami. Miąższ biały, czerwonawy zawierający liczne, małe nasiona, o słodkawym, orzeźwiającym smaku. Pod nazwą Pitaja trafia na rynek wiele różnych owoców. Zawiera on dużo witaminy C oraz związków wapnia i fosforu.

 

Pitaja zwana również jako: pitaya, pitahaya, smoczy owoc, huo, truskawkowa gruszka, thank long, nanettikafruit.

Smoczy owoc ma różne kolory skóry i miąższu.

 

Kremowe babeczki z owocami pitai

Składniki na ciasto:

• 100 g masła
• 70 g cukru pudru
• 200 g mąki
• sól
• 1 łyżka śmietany
• 1 żółtko

Składniki nadzienia:

• 150 g sera twarogowego
• owoc pitai
• 100 g cukru pudru
• 1/2 łyżeczki cukru waniliowego

1. Mąkę przesiać, dodać szczyptę soli, masło pokrojone na kawałki i posiekać nożem. Dodać żółtko, cukier, śmietanę. Zagnieść ciasto i odstawić na 20 minut w chłodne miejsce.
2. Foremki posmarować masłem. Ciasto rozwałkować i przykryć nimi foremki. Przycisnąć i odciąć nadmiar ciasta.
3. Wylepione ciastem foremki przykryć folią aluminiową. napełnić suchym grochem. Piec około 10 minut w temperaturze 200 stopni C. Po upieczeniu odstawić do wystudzenia.
4. Ostudzone babeczki wypełnić farszem przygotowanym z owoców, serka twarogowego, cukru pudru i cukru waniliowego.

 

 

Figa

Figa - owoc figowca, drzewa osiągającego 6 m wysokości. 

 

Kiedyś figi uprawiano głównie w Azji Mniejszej i obszarach klimatu tropikalnego, obecnie spotykamy je także w mocno nasłonecznionych regionach Europy.

Owoce długości do 8 cm są kuliste lub gruszkowate, o skórce od zielonej do ciemnofioletowej. Ich miąższ ma kolor od jasnożółtego po ciemnoczerwony. Miękki, bardzo słodki, soczysty, wypełniony drobnymi pestkami. Miąższ zawiera dużo fruktozy, sporo witaminy A i C, substancje mineralne i węglowodany. Dojrzałe figi rozpoznajemy po białym nalocie na skórce.

 

 

Świeże, dojrzałe figi można jeść w całości. Można też robić z nich konfitury, przetwory oraz suszyć. Są doskonałym dodatkiem do ciast i deserów. Pasują do drobiu, wieprzowiny i dziczyzny. Najczęściej mamy do czynienia z figami suszonymi.

Tarta z kozim serem i figami

Składniki:

• 8 fig
• 10 dag twarogu koziego
• 25 dag mrożonego francuskiego ciasta 
• 1 łyżka masła
• sól i pieprz do smaku
• oliwa
• do dekoracji: kilka truskawek i listki mięty
  

Przygotowanie: 

1. Mrożonym ciastem wykładamy formę do tarty, którą wcześniej smarujemy masłem. 
2. Na tartę układamy pokruszony kozi ser. Na wierzch ciasta układamy pokrojone w ćwiartki i plastry figi. Skrapiamy oliwą, dodajemy do smaku sól i pieprz.
3. Tartę pieczemy 15-20 minut, aż ciasto nabierze złotego koloru. Wyjmujemy z piekarnika i pozostawiamy do ostygnięcia na kilka minut. 
4. Tartę ozdabiamy plasterkami truskawek i listkami mięty.

Tatarczuch

 Tatarczuch, czyli ciasto z mąki gryczanej.

Specyficzną cechą tego produktu jest to, że wypieka się go z mąki gryczanej z pełnego przemiału, którą rzadko stosuje się do wypieku ciast. W swoim składzie ciasto posiada wyłącznie składniki naturalne: mąka gryczana, drożdże, sól, cukier i woda. Dawniej tatarczuch pieczono na blachach w tradycyjnych piecach ceglanych, opalanych drewnem, co pozwalało na utrzymanie właściwej temperatury wypieku, a ponadto nadawało wypiekowi niepowtarzalny aromat i smak. Dziś sposób pieczenia tego ciasta jest tajemnicą kilku osób, które przepis tradycyjnie przekazują z pokolenia na pokolenie.

Tatarczuch z bakaliami

Składniki:

• ciasto tatarczuch
• bakalie: rodzynki, orzechy, owoce kandyzowane
• olej do smażenia
• powidła ew. czekolada

Przygotowanie:

1. Ciasto pokroić w kromki grubości ok. 1 cm,
2. na rozgrzanym tłuszczu usmażyć przygotowane kromki,
3. posypać bakaliami, podsmażyć jeszcze chwilkę,
4. gotowe ciasto można podawać z powidłami lub polane czekoladą.

Porzeczka

Porzeczka (Ribes) - roślina należąca do rodzaju agrestowatych. Krzew osiągający wysokość do 2 metrów liczy około 150 gatunków. Występuje na obszarach o klimacie umiarkowanym w Europie, Azji, Ameryce Południowej i Północnej. W Polsce występuje w stanie dzikim (około 6 gatunków) i uprawnym. Najczęściej uprawiana jest porzeczka czerwona i czarna, biała uprawiana jest raczej amatorsko. Roślina odporna na mróz posiada dość trwałe owoce, które po osiągnięciu dojrzałości mogą jeszcze parę tygodni pozostać na krzaku.

Pierwsze wzmianki o porzeczkach pochodzą z XV wieku z Niemiec. Początkowo odkryto ich właściwości lecznicze i wykorzystywano zarówno owoce jak i liście. Z czasem odkryto ich wspaniały smak i możliwości wykorzystania porzeczki w przetwórstwie spożywczym i winnym.

Owoce to kulista jagoda koloru białego, czerwonego lub czarnego. Każda z nich ma swój specyficzny smak. Biała najdelikatniejsza, czerwona słodka i kwaskowata, czarna (zwana również srodlinka, smrodzina, smrodynia) najbardziej aromatyczna, kwaśna, o specyficznym zapachu.

Wszystkie owoce zawierają dużo witaminy C i K, ale najwięcej posiada je porzeczka czarna. Owoce zawierają m. in. białko, węglowodany, błonnik, potas, fosfor, wapń, magnez, żelazo, pektyny, witaminę PP, B i E.

Porzeczki, owoce i liście, mają właściwości przeciwzapalne, moczopędne i napotne. W medycynie ludowej stosowano porzeczki w dolegliwościach żołądkowych, biegunkach, nieżytach dróg moczowych i chorobach reumatycznych. Obecnie liście i owoce wykorzystuje się w przemyśle farmaceutycznym i kosmetycznym.

Owoce są kwaśne, kiedy są mocno dojrzałe robią się słodkie. Są bardzo smaczne na surowo, ale jeśli ktoś za ich kwasowością nie przepada ma do dyspozycji szereg możliwości wykorzystania ich w kuchni. Dżemy, konfitury, galaretki, kompoty, soki, nalewki i wina, to tylko kilka propozycji. Bez porzeczek nie wyobrażamy sobie ciast, tortów i innych słodyczy. Wszystkie świetnie pasują do lodów, sorbetów, galaretek i... czekolady. Sok z czarnej porzeczki, to bomba witaminowa, szczególnie bardzo przydatna w porze jesiennej i zimowej.

Porzeczki pasują do mięs, wieprzowiny i jagnięciny. Stanowią idealne połączenie z drobiem: kaczką i kurczakiem. Owoce pasują do deski serów i lekkich wiosenno-letnich sałatek. Są świeże i orzeźwiające. Warto je wykorzystać. Kanapka z pasztetem lub wędliną, z dodatkiem konfitury z porzeczek, nabiera innego smaku, staje się wyjątkowa. Porzeczki są idealne do przygotowania sosów.

Sos cumberland, to zimny sos przygotowany na bazie galaretki z czerwonej porzeczki z dodatkiem soku i skórki z pomarańczy, czerwonego wina, przyprawiony imbirem i musztardą. Idealny do dziczyzny, najlepiej do potraw z dzika i zająca.

Ciasto francuskie z czerwonymi porzeczkami

Składniki:

• 1 opakowanie ciasta francuskiego
• 1/2 kg czerwonych porzeczek
• 1 opakowanie budyniu waniliowego z cukrem
• 1/2  lub 1 szklanka cukru (sprawdzamy kwaśność porzeczki)
• do przybrania listki melisy lub mięty

Przygotowanie:

1. Oczyszczone porzeczki odrywamy od gałązek i łączymy z cukrem.
2. Na formie do pieczenia wykładamy rozwałkowane ciasto francuskie, podnosimy ciasto do góry, robiąc 2 cm brzeg.
3. Budyń przygotowujemy zgodnie z instrukcją na opakowaniu.
4. Ostudzony gotowy budyń wylewamy na ciasto, posypujemy porzeczkami i wstawiamy do rozgrzanego piekarnika na 15 - 20 minut.
5. Ciasto podajemy schłodzone. Ozdabiamy listkami melisy lub mięty.

Żeberka glazurowane porzeczką czerwoną

Składniki:

• 1,5 kg żeberek wieprzowych
• 5 łyżek porzeczek usmażonych z cukrem
• marchewka, pietruszka, seler
• liść laurowy
• sól, pieprz

Przygotowanie:

1. Podzielone na porcje żeberka gotować w wodzie z listkiem laurowym i warzywami około 1 godziny (aż będą miękkie),
2. Przygotować glazurę z czerwonych porzeczek. Posmarować nią ugotowane żeberka i wstawić do lodówki na około 2 godziny,
3. Żeberka piec w gorącym piekarniku 15 minut w temperaturze 200 stopni C. Od czasu do czasu smarując je glazurą.
4. Gotowe posypać porzeczką,
5. Podawać z pieczonymi ziemniakami.

 

  Bezowy torcik z porzeczkami

Składniki:

• 2 gotowe blaty bezowe
• 1/2 szklanki porzeczek białych i czerwonych
• 1 szklanka jogurtu
• 1/2 szklanki śmietany kremówki 
• 1 łyżka cukru
• 1 torebka cukru waniliowego
• 3 łyżeczki żelatyny
• 1 łyżka miodu
• listki mięty i kilka gałązek porzeczek do dekoracji

Przygotowanie:

1. Przygotowujemy krem: jogurt łączymy z cukrem, dodajemy rozpuszczoną żelatynę, dokładnie mieszamy i odstawiamy na 5 minut do lodówki. Śmietanę ubijamy z cukrem waniliowym. Do masy jogurtowej dodajemy ubitą śmietanę, miód i 1/2 szklanki porzeczek.
2. Na gotowy blat bezowy wylewamy przygotowany krem jogurtowy. Wstawiamy do lodówki do stężenia.
3. Tort ozdabiamy pokruszonym drugim blatem bezowym, gałązkami białej i czerwone porzeczki i listkami mięty.
4. Gotowy torcik bezowy podajemy schłodzony.

Trdelnik

"Skalicky Trdelnik", to pierwszy słowacki regionalny produkt spożywczy, który został zarejestrowany przez Unię Europejską. Tego lata pojawił się w Polsce. Można było go spróbować w kurortach nad Bałtykiem.

Sposób przygotowania troszeczkę różnił się od tradycyjnej metody przygotowywania tego specjału, ale lubię nowości, więc miałam okazję spróbowania Trdelnika.

 

Trdelnik - to ciasto w kształcie walca pustego w środku o średnicy wewnętrznej 3-5 cm i średnicy zewnętrznej 6-10 cm. Nazwa ciasta pochodzi od miasta Skalica, znajdującego się w zachodniej części Słowacji. Wypieki "Skalickiego trdelnika" datują się od początku XIX wieku. Produkcja tego ciasta na większą skalę rozpoczęła się dopiero w połowie XX wieku.
W miejscowości Skalica w 2004 r. powstało "Stowarzyszenie Skalicky trdelnik", którego głównym celem jest zachowanie tradycyjnego sposobu produkcji.

Trdelnik

Składniki: mąka pszenna, jaja, drożdże, mleko, cukier kryształ, skórka cytrynowa, sól, gałka muszkatołowa, olej, masło, cukier puder, cukier waniliowy, posypka - orzechy włoskie, laskowe, migdały, bakalie, kakao, czekolada w proszku.
Przygotowanie: wyrośnięte ciasto drożdżowe nawija się na wałek drewniany "trdlo". Nawinięte ciasto naciera się ubitymi białkami i posypuje dowolnymi bakaliami (orzechami, migdałami albo mieszanką tych produktów). Ciasto stawia się w piecu lub piecze się na otwartym ogniu. Upieczone posypuje się cukrem pudrem, cukrem waniliowym lub czekoladą, kakaem.

Jeżyna, ożyna

Jeżyna (Rubus) - rodzaj roślin z rodziny różowatych. Jeżyny dziko rosnące, występujące w umiarkowanym klimacie półkuli północnej, porastają w lasach, zaroślach, zboczach wzgórz i żywopłotach. Jeżyny, które trafiają do sprzedaży, to owoce pochodzące z upraw.  Występują w całej Europie, północno-zachodniej Afryce, Azji oraz w Ameryce Północnej i Południowej.

Rośliny jeżyny były używane w tradycyjnej medycynie przez Greków i inne ludy europejskie. Rdzenni Amerykanie z liści, łodyg i kory przygotowywali napar na wrzody żołądka i poprawę perystaltyki jelit. Indianie używali również owoce i liście do farbowania tkanin i włosów, a łodygi wykorzystywali do robienia lin. Krzewy były używane do zabezpieczenia upraw i żywego inwentarza przed dzikimi zwierzętami. Dzikie rośliny mają ostre, grube kolce, które zapewniają pewną ochronę.

 

 

Jeżyny to rośliny wieloletnie. Jadalne owoce zawierają liczne duże nasiona, które nie zawsze są preferowane przez konsumentów. Piękne zdjęcie jeżyny (znalezione w Wikipedii) najlepiej obrazuje te liczne nasiona.

 

 

Owoce są koloru czarnego lub czarno-czerwonego, od kwaśnych do słodkich, zależnie od gatunku, wszystkie jadalne. Owoce jeżyny są czerwone, gdy są niedojrzałe, czyli popularny slogan o czarnych jagodach świetnie się tutaj sprawdza: "Czarne jeżyny są czerwone, gdy są zielone".

 

 

Jeżyny zawierają sporo witaminy C, B, A i K, oraz potas, wapń, żelazo. Duża ilość karotenu, zawarta w owocu, przyczynia się między innymi do ochrony przed drobnoustrojami. Owoce mają działanie antyoksydacyjne. Spożywanie jeżyn sprawia, że mamy więcej siły i energii, wzmacniają odporność organizmu, poprawiają przemianę materii, zawierają antocyjany i polifenole, dzięki czemu zwalczają wolne rodniki i opóźniają procesy starzenia się. Korzystnie wpływają na naszą skórę nawadniając ją, a to sprawia, że staje się ona nawilżona i elastyczna.

 

Najsmaczniejsze są jeżyny spożywane w stanie surowym. Z owoców przyrządza się soki, kompoty, galaretki, dżemy i konfitury. Na jeżynach sporządza się także wina i nalewki. Z jeżyn produkuje się cukierki. 

Zbiór jeżyn trwa od lipca do października. Najbardziej aromatyczne są owoce zerwane wczesnym rankiem. Jeżyny rosnące dziko mają sporo, ostrych kolców. Niektóre jeżyny uprawne nie mają kolców, a nowe uprawy wytrzymują nawet spore mrozy. Pojawiły się też krzyżówki malin z jeżynami. Malinojeżyna ma owoce długości do 4 cm i jest mniej kwaśna niż jeżyna.

 

 

Sałatka owocowa z jeżynami i kiwi

Składniki:

• 4 owoce kiwi
• 1/2 kg jeżyn
• starta skórka z cytryny
• cukier puder
• 2 łyżki wody

Przygotowanie:

1. Kiwi obieramy ze skórki i kroimy w cienkie plasterki.  
2. Jeżyny myjemy i osuszamy.  
3. Owoce łączymy ze sobą i polewamy syropem ugotowanym z wody i cukru pudru. 
4. Na zakończanie sałatkę posypujemy startą skórką cytrynową.

Borówka amerykańska

Borówka amerykańska inaczej zwana borówką wysoką, niebieską jagodą (Vaccinium corymbosum). To gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny wrzosowatych. Rośnie w formie krzewu i dorasta do 2,5m wysokości. Pędy są silnie rozgałęzione. Kwitnie od kwietnia do maja. Od połowy lipca do września dojrzewają owoce. Owoce borówki amerykańskiej są większe od owoców borówki czarnej, podobne w smaku, lecz pozbawione brudzącego soku.

 

Uważa się, że wiele dzikich gatunków Vaccinium było uprawianych przez rdzennych Amerykanów od tysięcy lat, na co wskazują dowody archeologiczne. Borówka amerykańska, będąca jednym z gatunków prawdopodobnie wykorzystywanych przez te ludy, została później zbadana i udomowiona w 1908 roku przez Elizabeth Coleman White i Fredericka Vernona Coville'a.

 

Gatunek Vaccinium obejmuje około 450 odmian na całym świecie. Borówka wywodzi się ze Stanów Zjednoczonych, w Europie wyhodowano tylko cztery jej odmiany. Borówki to rodzina roślin kwitnących. Borówki mają dzwonowaty kształt. Owoce to jagody o średnicy od 5 do 16 mm z "koroną" na końcu. Początkowo mają barwę bladozieloną, następnie purpurowo-czerwoną, a ostatecznie - ciemnogranatową lub ciemnopurpurową. 

 

Dojrzałe owoce zawierają sporo witaminy B, C i A. Jej miąższ zawiera fitoestrogeny, które łagodzą objawy menopauzy. Borówka amerykańska zawiera sporo kwasu foliowego, kwasu niezbędnego do produkcji czerwonych krwinek, oraz przeciwutleniacze, zapobiegające powstawaniu nowotworów. Borówka jest dobra na poprawę pamięci, na pracę wątroby i na poprawę narządów wzroku. 

 

Borówka amerykańska jest bardzo smacznym owocem, który możemy spożywać na surowo. Doskonale się sprawdza dodana do owsianki, naleśników, koktajlu czy smoothie. Robi się z niej nalewki, soki, konfitury. Owoce dodaje się do ciast, musów, galaretek. 

Ciastka z borówkami amerykańskimi

Składniki na ciasto:

• 20 dag mąki pszennej
• 10 dag masła
• 1 płaska łyżka cukru waniliowego
• szczypta soli 
• masło do wysmarowania foremek

Nadzienie:

• 1 budyń waniliowy bez cukru (masa netto: 40g)
• 2 łyżki cukru (ok. 30g)
• 450 ml zimnego mleka
• 40 dag borówek amerykańskich
• 1 galaretka krystaliczna o cytrynowym smaku.

Przygotowanie:

1. Galaretkę przygotowujemy zgodnie z informacją na opakowaniu. Gotową, po wystudzeniu wstawiamy do lodówki (do lekkiego stężenia). W tym czasie przygotowujemy budyń. Zawartość torebki mieszamy z 1/2 szklanki zimnego mleka oraz cukrem. Resztę mleka gotujemy, wlewamy budyń i gotujemy jeszcze chwilę. Odstawiamy do ostygnięcia.
2. Czas na przygotowanie ciasta. Zagniatamy mąkę z cukrem waniliowym, masłem pokrojonym w kostkę, szczyptą soli oraz 2 łyżkami zimnej wody. Ciasto pod przykryciem wstawiamy do lodówki na godzinę. 
3. Foremki do ciastek smarujemy lekko masłem. Ciasto dzielimy na 8 części i ciastem wyklejamy dno i boki foremki. Ciasto nakłuwamy widelcem i wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 200 stopni C. Pieczemy 15-20 minut na złoty kolor. 
4. Upieczone ciastka pozostawiamy do ostygnięcia i ostudzone wyjmujemy delikatnie z foremek odwracając foremki do góry nogami. 
5. Foremki wypełniamy budyniem. Na wierzch ciastek układamy borówki. Całość smarujemy tężejącą galaretką. Wstawiamy do lodówki. Podajemy lekko schłodzone.

 

Borówki zatopione w galaretce owocowej

Składniki:

• 2 opakowania galaretki owocowej (cytrynowej i pomarańczowej),
• 40 dag borówki amerykańskiej

Przygotowanie:

1. Przygotować galaretki w osobnych naczyniach zgodnie z opisem na opakowaniu.
2. Do formy "keksówki" wsypać połowę owoców i zalać jedną z galaretek. Wstawić do lodówki, aż do stężenia.
3. Do gotowej galaretki z owocami dołożyć pozostałe borówki i zalać drugą galaretką.
4. Wstawić do lodówki.

Borówki zatopione w galaretce owocowej można również podawać z sosem waniliowym.

Poziomka pospolita

Wikipedia

Poziomka (Fragaria L.) – rodzaj bylin z rodziny różowatych. Obejmuje 22 gatunki. Rośliny te występują na półkuli północnej i w Chile. Większość gatunków z tego rodzaju rośnie w górach Azji oraz w Ameryce Północnej. Jeden gatunek, poziomka chilijska, rośnie na wybrzeżu Chile. Trzy gatunki z tego rodzaju rosną dziko w Europie i wszystkie spotykane są w Polsce: poziomka pospolita, poziomka twardawa, poziomka wysoka. 

 

Roślina znana od najdawniejszych czasów. Wspomina o niej Hipokrates, opisując ją jako roślinę leczniczą. Owidiusz i Wirgiliusz opisują poziomki jako owoce etruskiej bogini Pomony. Według wierzeń rzymskich była to bogini sadów, ogrodów i drzew owocowych.

 

Poziomka pospolita (Fragaria vesca) - nazywana również czerwoną jagodą lub koziomką, truskawką leśną, to wieloletnia roślina zielna. Gatunek rośliny z rodziny różowatych. Poziomka jest byliną wyrastającą 15 - 30 cm. Rośnie dziko w całej Europie, Azji i Ameryce Północnej. W Polsce występuje w widnych lasach, ich obrzeżach i zaroślach. Jest rośliną samopylną. Należy do owoców sezonowych. Owocuje od połowy czerwca do późnej jesieni. W zależności od odmiany drobne owoce są koloru od czerwonego do białoróżowego lub jasnożółtego.

Poziomka jest rośliną wymagającą, trochę kapryśną. Źle znosi niskie zimowe temperatury oraz niskie temperatury wiosenne, które w okresie kwitnienia rośliny powodują przemarzanie pręcików i słupków. Poziomka również nie lubi zimnego, deszczowego lata. Typowe siedliska występowania poziomki to wzdłuż szlaków i poboczy dróg, nasypów, skarp, ścieżek i dróg wyłożonych kamieniem i żwirem, łąk, młodych lasów, lasów rzadkich, obrzeży lasów i polan. Jej liście są ważnym źródłem pożywienia dla różnych zwierząt kopytnych, takich jak mulaki i łosie, a jej owoce są zjadane przez różne ssaki i ptaki.

Uprawiana jest też w ogrodach przydomowych, jako odmiana uszlachetniona o drobnych i słodkich owocach. Stale owocująca, lecz nie posiada tak silnego aromatu, jak posiada poziomka leśna.

Poziomki zawierają wartościowe kwasy organiczne, flawonoidy, olejki eteryczne, węglowodany oraz bardzo dużo witaminy C, a także witaminy A, B1, B2, B6, E, H, PP i sole mineralne: wapnia, fosforu, kobaltu, żelaza. W 100 g poziomek znajduje się 60 mg witaminy C, 212 mg kwasu asparaginowego i 132 mg kwasu glutaminowego.  

 

Własności lecznicze mają jednak tylko liście z poziomek dziko rosnących – nie mają ich uprawiane odmiany ogrodowe. Poziomki stosuje się przy niektórych schorzeniach układu moczowego, nerek i schorzeniach żołądkowych związanych z biegunką. Poziomki podnoszą odporność organizmu,  pomagają zwalczyć infekcję, działają przeciwbiegunkowo i  przeciwzapalnie.

Poziomka ma małe, bardzo słodkie owoce. Pięknie pachną i wspaniale smakują. Sezon na poziomki rozpoczyna się na początku lata. Najsmaczniejsze są poziomki leśne. Możemy je znaleźć na poboczach leśnych dróg i polanach.

Surowcem zielarskim są młode liście, które zawierają flawonoidy, kwasy organiczne, olejki eteryczne, witaminy i inne substancje. Lecznicze właściwości mają jedynie liście dziko rosnących poziomek. Z liści możemy przygotować herbatę, która doskonale gasi pragnienie. Herbatkę poziomkową polecamy osobom w każdym wieku. Wspomaga naturalną odporność i wzmacnia organizm.

Poziomki najlepsze są spożywane na surowo, są wówczas świeże, słodkie i aromatyczne. Ale z poziomek można też przygotować pyszne dania. Można je łatwo zamienić na aromatyczny dżem lub  konfiturę. Idealnie nadają się do dekoracji lub mieszania z różnymi kremami i deserami. Musli ze świeżymi poziomkami, twaróg z leśnymi poziomkami, mrożony poziomkowy jogurt czy koktajl mleczny to idealne rozpoczęcie dnia. Na deser możemy przygotować poziomkowe lody, sorbety, sałatki owocowe, muffinki, zapiekanki poziomkowe. Z poziomek otrzymamy smaczny kompot lub syrop.

Nasiona poziomek po przetworzeniu mogą mieć gorzki smak, dlatego należy je łączyć z innymi owocami, dzięki temu nastąpi równowaga smaku potraw. Aby uniknąć gorzkiego smaku przetworzonych poziomek, zaleca się dodanie poziomek do potrawy w stanie surowym.

Tort bezowy z poziomkami

 

Składniki:

• 1 szklanka poziomek
• 500 ml śmietany 30% 
• 1 szklanka cukru pudru
• 3 blaty bezowe
• 1 szklanka owoców: jeżyny, borówki, wiśnie
• świeże listki melisy

Przygotowanie:

1. Śmietanę ubijamy z cukrem pudrem do momentu, aż będzie sztywna. Wstawiamy na 15 minut do lodówki.
2. Poziomki i jeżyny oczyszczamy z szypułek. Wiśnie przekrawamy na pół i usuwamy pestki.
3. Na blat bezowy rozprowadzamy bitą śmietaną i układamy różne owoce. Układamy jeden blat na drugim powtarzając czynności: śmietana, owoce, beza.
4. Wierzch tortu smarujemy bitą śmietaną, ozdabiamy owocami i świeżą melisą.