Sękacz

Sękacz, zwany także "dziadem", to ciasto pochodzące z kuchni niemieckiej (Baumkuchen) kształtem przypominające słoje roczne w pniu drzewa, zwężające się lekko ku górze, z kominem w środku oraz z charakterystycznymi sękami na całej zewnętrznej powierzchni.

Sękacz jest ciastem biszkoptowym pieczonym nad otwartym ogniu na obracającym się rożnie, które wyposażone jest w drewniany wałek - stożek, na który polewa się kolejno przygotowane warstwy ciasta. W wyniku polewania w kolejnych porcjach tworzą się warstwy jasnego ciasta przeplatane z ciemnymi warstwami ciasta już spieczonego. To właśnie powoduje, że ciasto przypomina słoje w pniu drzewa. Spływający w trakcie pieczenia nadmiar ciasta tworzy zastygające sople, które naśladują sęki. Gdy ostatnia warstwa ciasta już dostatecznie się zarumieni, odstawia się ciasto z rożna, a gdy przestygnie, zsuwa się ciasto z wałka. Sękacz ustawia się na półmisku szerszym końcem na stojąco. Gotowe ciasto można pokryć lukrem lub czekoladą.

Przygotowanie tradycyjnego sękacza jest bardzo pracochłonne, dlatego piecze się je na specjalne okazje. Ogromne Baumkuchen były specjalnością berlińską, gdzie wypiekano je przede wszystkim na Wielkanoc. Obecnie sękacz wypiekany jest między innymi w Niemczech, Szwajcarii, Francji, Węgrzech, Litwie, Polsce, Szwecji i Japonii.

Sękacz przygotowany w tortownicy

Składniki:

• 300 g mąki
• 10 jajek
• 250 g cukru pudru
• 300 g masła
• 100 ml śmietanki

Przygotowanie:

1. Z masła, żółtek i cukru pudru utrzeć puszystą masę. Dodać śmietankę, mąkę oraz ubitą na sztywno pianę z białek. Całość bardzo starannie wymieszać.
2. Rozgrzać piekarnik do temperatury 160 stopni C. Tortownicę wyłożyć papierem do pieczenia. Sękacz będziemy piec warstwami. Na papier wlać pierwszą warstwę ciasta. Wstawić do piekarnika na około 5 minut, aż ciasto się zarumieni.
3. Wyjąć ciasto z piekarnika i na upieczoną warstwę wlać następną, po upieczeniu powtórzyć kolejną warstwę, aż do wyczerpania ciasta.
4. Upieczony sękacz odstawić w tortownicy, aż ciasto ostygnie. Po wyjęciu z tortownicy sękacz można ozdobić polewając lukrem np. cytrynowym.

Mangold

Mangold (Mangold) - roślina z rodziny komosowatych, zaliczana do odmian buraka liściowego zwanego boćwiną lub botwiną. Rośnie na wybrzeżach Morza Śródziemnego i innych wybrzeżach Europy oraz w Azji. Liście mangolda podobne są do liści buraka ćwikłowego. W zależności od odmiany liście są błyszczące, barwy od bladozielonej do fioletowej, pofalowane, gładkie lub pomarszczone. Ogonki liściowe grubości do 3 cm mogą mieć barwę białą, zieloną, żółtą, pomarańczową, czerwoną, różową i amarantową.

 

Z liści mangolda przyrządza się zupy, surówki i sałatki. Blaszki liściowe spożywa się po zblanszowaniu jak szpinak, wykorzystuje się je do przygotowywania gołąbków z farszem mięsnym. Łodygi po ugotowaniu przygotowuje się jak szparagi. Mangold zawiera sporo witaminy A, E, K, a także magnez, potas i żelazo. Mangold zawiera też sporą ilość kwasu szczawiowego.

 

 Mangold w miodowej polewie

Składniki:

• kolorowe łodygi mangolda
• 1 łyżka cukru
• 1/2 łyżeczki soli
• 1/2 szklanki miodu
• 1/2 cytryny
• 50 g orzeszków cedrowych

Przygotowanie:

1. Łodygi opłukać, odciąć zdrewniałe końce i obrać, odcinając włóknistą warstwę z łodyg.
2. Mangold pokrojony w 4 cm paski wrzucić do osolonej i osłodzonej wody. Gotować na małym ogniu do czasu, aż łodyżki staną się miękkie.
3. Ugotowane, gorące łodygi wyjąć z wody, przełożyć do naczynia z przygotowanym gęstym syropem z miodu i cytryny. Odstawić do ostygnięcia.
4. Mangold podawać posypany orzeszkami cedrowymi.

Piersi kurczaka w liściach mangolda

Składniki:

• liście mangolda
• 300 g ugotowanego ryżu
• 200 g zmielonej piersi kurczaka
• 1 cebula
• 1 l bulionu
• 2 łyżki masła
• sól i pieprz

Przygotowanie:

1. Liście mangolda wrzucić na osolony wrzątek, na 2 minuty, wyjąć, osuszyć i ostudzić.
2. Przygotować farsz: ugotowany ryż wymieszać z piersią kurczaka, przysmażoną na maśle cebulką, solą i pieprzem.
3. Na liściach nałożyć farsz, boki liści nałożyć na farsz i zrolować.
4. W garnku zrolowane liście z farszem zalać bulionem, doprawić i dusić w temperaturze 180 stopni C. przez 50 minut.

Rogal świętomarciński

Rogal świętomarciński - rogal z nadzieniem z białego maku tradycyjnie przygotowywany w Poznaniu oraz w większości powiatów województwa wielkopolskiego z okazji dnia św. Marcina - 11 listopada. Rogal świętomarciński od co najmniej 150 lat cieszy się w Poznaniu niesłabnącą popularnością i powodzeniem. Wyrób ten nierozerwalnie związany jest z obchodami dnia św.Marcina, których tradycja sięga XVI wieku i jest związana z uroczystym zakończeniem prac polowych, które umownie obchodzono właśnie w tym dniu.

 

Cechą charakterystyczną dla tego rogala jest wykwintne nadzienie jakim jest biały mak. Od początku istnienia tradycji używa się ciasta drożdżowego półfrancuskiego z charakterystycznym listkowaniem. Nadzienie to biały mak, wanilia, mielone daktyle lub figi, cukier, śmietana, rodzynki, masło i skórka pomarańczowa.

Rogal świętomarciński został wpisany do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych w Unii Europejskiej.

Rogal świętomarciński

Składniki na ciasto:

• 200 g mleka
• 1 łyżka drożdży
• 500 g mąki
• 40 g cukru
• 1 jako
• 30 g masła
• laska wanilii
• szczypta soli

Składniki na nadzienie:

• 300 g białego maku
• 150 g cukru pudru
• 1 łyżka kandyzowanej skórki pomarańczowej
• 2-3 łyżki gęstej śmietany
• 100 g rodzynek
• 220 g masła
• 100 g daktyli lub fig
• 100 g orzechów włoskich
• lukier: 1 szklanka cukru pudru, 3 łyżki mleka

Przygotowanie:

1. Drożdże łączymy z ciepłym mlekiem i odstawiamy na kilka minut. Dodajemy jajko i wanilię. Pozostałe składniki łączymy, dodając rozczyn, całość delikatnie mieszamy. Ciasto wyrabiamy krótko do momentu otrzymania gładkiej masy.
2. Ciasto przykrywamy folią i wkładamy do lodówki na około 1 godz.
3. Przygotowujemy nadzienie. Mak, orzechy i daktyle (figi) zalewamy gorącą wodą, po 20 minutach odcedzamy i odsączamy. Mielimy w maszynce 2-3 krotnie. Całość łączymy z pozostałymi składnikami. Dobrze mieszamy, tak aby uzyskać jednolitą masę regulując stan śmietaną (nadzienie nie powinno być zbyt twarde, ani zbyt płynne).
4. Rozwałkowane ciasto dzielimy na trójkąty, na każdy nakładamy masę, sklejamy brzegi rozmąconym białkiem i formujemy z nich rogale.
5. Rogale układamy na blasze i zostawiamy do wyrośnięcia na 1 godzinę.
6. Pieczemy w temperaturze 180 stopni C przez 15-20 minut do momentu zarumienienia.
7. Ciepłe rogale lukrujemy i posypujemy posiekanymi orzechami włoskimi.

 

Dynia

Rodzina dyniowate (Cucurbitaceae Juss.) obejmuje około 1000 gatunków, zgrupowanych w 97-98 rodzajów. Cucurbita, tłumaczona z języka łacińskiego jako tykwa, zwana jest również dynią. Ta różna nazwa zależy od gatunku, odmiany i lokalnego języka, a także nasion. 

Dynia (Cucurbita L.) - rodzaj rośliny jednorocznej z rodziny dyniowatych, który obejmuje około 20 gatunków. Dynia pochodzi z Ameryki, z Andów i Mezoameryki. Była znana i uprawiana już 5000 - 7000 lat p.n.e. W stanie dzikim występuje w strefach klimatu gorącego i ciepłego Ameryki. Do Europy i na inne kontynenty trafiła za pośrednictwem hiszpańskich żeglarzy. Dynia jest uprawiana na całym świecie ze względu na jej jadalne owoce. Owocem jest duża jadalna jagoda. Rekordowy rozmiary około 800 kg może osiągnąć dynia olbrzymia, pochodząca z Ameryki Środkowej i Południowej. W Polsce początkowo dynia traktowana była jako egzotyczna ciekawostka i nosiła nazwę bania. Wkrótce zaczęto ją doceniać i powszechnie uprawiać.

 
Tykwa (Lagenaria Ser.) - rodzaj rośliny jednorocznej, pnącej rośliny tropikalnej z rodziny dyniowatych. Przedstawiciele pochodzą z Afryki i Azji. Tykwa należy do tej samej rodziny co dynia, ale do innego rodzaju. Młode owoce są spożywane jak te z gatunku Cucurbita, starsze są używane jako naczynia lub instrumenty.

 

 

Większość gatunków dyni (Cucurbita) to zielone pnącza, które osiągają kilka metrów długości i mają wąsy, które pomagają roślinie wspinać się na sąsiednie rośliny lub rozciągać się wzdłuż ziemi.  Żółte lub pomarańczowe kwiaty rośliny są dwojakiego rodzaju: żeńskie i męskie. Kwiaty żeńskie wytwarzają owoce, a kwiaty męskie wytwarzają pyłek. Gatunki dyni dzielą się na dwie podstawowe grupy. Pierwsza z nich to rośliny jednoroczne lub krótkowieczne, które wymagają mniejszej lub większej ilości wody. Z tej grupy pochodzą hodowane gatunki rosnące od 5 do 15 metrów wysokości. Druga grupa to dynie rosnące w strefach suchych. To rośliny sucholubne, kserofilne tolerujące suche warunki i przystosowane do takiego życia. 

 

Owoce duże, jadalne, koloru najczęściej żółtego, zielonego i pomarańczowego. Jadalny jest zarówno miąższ jak i pestki. Dynia zwyczajna o pędach do 10 m osiąga wagę do 50 kg. Dynia olbrzymia osiąga masę do 200 kg. Dynia jest rośliną niskokaloryczną, zawiera witaminy z grupy B, kwas foliowy, witaminę C oraz wiele składników mineralnych: sód, potas, wapń, magnez, żelazo i fosfor. Tłuszcze zawarte w pestkach dyni zaliczają się do pełnowartościowych tłuszczów roślinnych i dlatego z nich tłoczy się olej. Jest lekkostrawna, dzięki czemu może być jednym z pierwszych pokarmów wprowadzonych w diecie niemowląt.

 

Dynia olbrzymia 

Owoce tej odmiany osiągają wagę nawet do 50 kg. Rekord padł w 2006 r. w Ameryce, gdzie wyhodowano okaz o wadze 681 kg! Zdjęcie powyżej, pochodzące z Wikipedii, obrazuje wygląd i wielkość dyni. Ma twardą, pomarańczową skórkę i pomarańczowożółty miąższ. Dynia olbrzymia jest doskonała na zupy, do duszenia i marynowania. Nie nadaje się do jedzenia na surowo. Miąższ ma łagodny smak i wyrazisty aromat przypominający kasztany jadalne. Nie wszystkie owoce tego gatunku są ogromne, spotyka się również mniejsze dynie o wadze od 0,5 do 3 kg.

 

 

 

Dynia zwyczajna

Najpopularniejsza. Jest mało słodka, za to pięknie pachnie. Jej pomarańczowy zwarty miąższ można gotować, piec, smażyć, gotować na parze. Nadaje się na zupy, marynaty i do sosów. Jest doskonała do pieczenia dyniowego chleba, ciast, ciasteczek, muffinów i konfitur. Bardzo smaczne są smażone placki podawane z różnymi dodatkami, na wzór placków ziemniaczanych. Może być składnikiem surówek i sałatek. Pestki dyni zwyczajnej możemy jeść świeże, ususzone lub uprażone.

 

Dynia piżmowa zwana również dynią masłową (maślaną)

Jej kształt jest dzwonowaty z wydłużoną górną częścią. Kształtem przypomina gruszkę. Osiąga wielkość do 18 cm. Ma małe gniazda nasienne, a bardzo dużo miękkiego, słodkiego, orzechowego miąższu, który ma kolor pomarańczowy. Młodsze okazy można jeść razem z delikatną skórką. Dojrzała dynia ma grubą, żółtą skórę. Znakomita na farsze lub do zapiekania. Po upieczeniu ma charakterystyczny maślany, słodki smak. Idealna do deserów, na konfitury i do pieczenia ciast. 

 

Dynia Hokkaido - dynia japońska 

Jest znana ze swojego niepowtarzalnego słodkiego smaku przypominającego kasztany jadalne. Niewielka o aromatycznym, delikatnym miąższu podczas gotowania nie rozmięka i nie rozsypuje się. Pierwszy raz wyhodowano ją w Japonii, stąd nazwana jest też dynią japońską. Młode okazy można spożywać ze skórką. Ma piękny kolor, to intensywnie pomarańczowa barwa. Dynia nie jest duża, waży od dwóch do czterech kilogramów. Najlepiej smakuje w zupach, sosach, faszerowana, zapiekana, a także jako dodatek do innych warzyw, do sałatek lub gulaszy. Doskonała na potrawy dla niemowląt i dla małych dzieci. Można ją długo przechowywać w chłodnym, przewiewnym miejscu. 

 

 

Dynia Tykwowa

Ma owalny kształt u podstawy oraz zwężoną, mniej lub bardziej wydłużoną szyjkę, która przypomina kształt łabędzia. Dynia ta nadaje się do wykorzystania w kuchni do zapiekanek, do zup, gulaszy. Zebrane jesienią dojrzałe owoce mają również wartość dekoracyjną. Po wysuszeniu dynia tykwowa może służyć do wyrobu m.in. lamp, mis, naczyń na wodę, świeczników, oryginalnych rzeźb, instrumentów muzycznych oraz biżuterii. 

Dynia Muskat

Jest okrągła, spłaszczona i rowkowana. Skórka ma kolor od ciemnozielonego po piaskowy. Dynia może ważyć do 20 kg. Miąższ jest lekko słodkawy, o aromacie muszkatu, o intensywnie pomarańczowym kolorze. Ta odmiana chętnie używana jest do przyrządzania zup, potraw słodkich, ciast i ciasteczek, do przygotowania chleba, na przetwory słodkie i marynowane w occie. Dynia Muskat jest bardzo dobra do przechowywania.

 

 

 

Dynia makaronowa

W zależności od odmiany mogą być bardziej owalne, bardziej podłużne, ciemniejsze lub jaśniejsze. Miąższ zwykle ma barwę ciemniejszą niż skórka i jest żółty lub pomarańczowy. Dynia osiąga długość do 30 cm. Gotujemy lub pieczemy ją w całości, wcześniej nakłuwając jej skórkę. Po ugotowaniu miąższ wygląda jak spaghetti. I tak też podajemy tę dynię, jako rodzaj spaghetti z mięsnymi lub warzywnymi dodatkami. Ciekawie też możemy wykorzystać jako makaron do zupy.

 

 

Dynia Turecki (sułtański) turban

Nazwa nawiązuje do nakrycia głowy, oryginalnego kształtu turbanu. Dynia może mieć różną wielkość i kolory: żółty, zielony, pomarańczowy, czerwony. Ciekawy kształt dyni wykorzystywany jest głównie do ozdoby. W kuchni owoc nadaje się do faszerowania i zapiekania, wygląda wówczas spektakularnie. Można wykorzystać dynię również jako warzywo do zup i mięsnych potraw.

Dynia Acorn (żołędziowa) - dynia "Ebony Acorn"

Ma charakterystyczną żłobkowaną, ciemnozieloną skórkę. Osiąga wagę do 1 kg. Miąższ jest słodki, o orzechowym smaku, żółtopomarańczowy. Młode dynie można jeść ze skórką. Dynia doskonała do zapiekanek, na zupy, do gotowania gulaszy. Nadaje się do przechowywania do trzech miesięcy.

Dynia Crown

Ta odmiana charakteryzuje się nieregularnym kształtem oraz ozdobnymi wypustkami przypominającymi koronę. Dynię można jeść w całości, razem z miękkimi nasionami. Nadaje się do spożywania na surowo, jest też znakomita do marynat.

Patison

Kształtem przypomina UFO. Osiąga wagę do 300 g. Najsmaczniejsze są młode patisony, które można jeść ze skórką i pestkami,również na surowo. Patison nadaje się do smażenia, duszenia, faszerowania i marynowania. Marynowany patison to doskonały dodatek do mięs i wędlin.

 

 

31 października dynia w Halloween nabiera specyficznego wyglądu. Szczególnie popularne ozdabianie tego warzywa jest w Ameryce. W każdym domu, sklepie czy pubie wystawione są przeróżnej wielkości głowy zrobione z dyni z umieszczoną wewnątrz świeczką, dla wzmocnienia efektu grozy.

 Dynia króluje na naszych stołach od początku września nawet do końca stycznia.

 

PESTKI DYNI

 

Pestki dyni możemy jeść świeże, ususzone lub uprażone. Małe, w zielonkawym kolorze nasiona dyni mają niezwykle cenne wartości odżywcze. Zawierają łatwo przyswajalny cynk, który jest potrzebny włosom i paznokciom. Kilogram pestek zawiera 130-102 mg cynku. Pestki zawierają niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe, żywice, aminokwasy oraz fitosterole. Są bogate w witaminy między innymi w witaminę K, odpowiadającej za krzepliwość krwi i witaminę B2, biorącą udział w procesach przemiany materii. Zawierają żelazo, które odpowiada m.in. za prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego. Pestki należą do zdrowej żywności, którą nasz organizm potrzebuje.

 

 

Nasiona dyni możemy używać do pieczywa, ciast, ciasteczek, batonów, musli. Pestki są doskonałą posypką do sałatek, zup i kremów. Ze zmielonych pestek przygotujemy smaczny smalczyk, smarowidło do pieczywa.

 

 

Dynia w pomidorach

Składniki:

• 1/2 małej dyni
• 8 sztuk pomidorów żółtych lub pomarańczowych
• 1 cebula
• 60 g sera camembert
• sól i pieprz do smaku
• olej do smażenia

Przygotowanie:

1. Dynię myjemy, obieramy, przekrawamy i czyścimy z włókien i pestek. Miąższ kroimy w kostkę. Posypujemy solą i skrapiamy olejem. Wstawiamy do piekarnika na 45 minut na 180 stopni C. Cebulę obieramy i kroimy w bardzo drobną kostkę. 
2. Upieczoną dynię obieramy ze skóry i kroimy na małe kawałki. Wydrążamy pomidory. Miąższ pomidorów kroimy w kostkę. Na patelni rozgrzewamy olej, smażymy cebulę i pomidory. Łączymy dynię, pomidory i cebulę. Dodajemy do smaku sól i pieprz.
3. Wydrążone pomidory wypełniamy farszem, przekładając drobno pokrojonym serem camembert. Wstawiamy na 15 minut do piekarnika na 180 stopni C.
4. Upieczone pomidory podajemy na gorąco z pieczywem.

Krem z dyni i mango

Składniki:

• 500 g upieczonej dyni
• 175 g pulpy z mango
  
• 500 ml bulionu warzywnego
• 1 ząbek czosnku 
• 1 łyżeczka startego imbiru
  
• sól i pieprz
• olej do smażenia
  
• oliwa z oliwek
  
• 1/2 szklanki pestek dyni 

Przygotowanie:

1. Na patelni podsmażamy na oleju wyciśnięty przez praskę czosnek, dodajemy pokrojoną w drobną kostkę dynię i krótko obsmażamy.
   
2. Do garnka wlewamy bulion warzywny, podgrzewamy, dodajemy dynię z czosnkiem, imbir, pulpę z mango. Kiedy się zagotuje, miksujemy, doprawiamy solą i pieprzem.
3. Na suchej patelni podprażamy pestki dyni.
4. Krem podajemy posypany pestkami i skropiony niewielką ilością oliwy z oliwek.
   

  Pieczona dynia makaronowa z łososiem

Składniki:

• 1 dynia makaronowa
  
• 30 dag łososia
  
• 1 pomidor
• kilka liści sałaty lodowej
• 4 czarne oliwki
• kilka suszonych pestek dyni
  
• sól i pieprz do smaku

Przygotowanie:

1. Dynię przekrawamy na pół. Wstawiamy do piekarnika i pieczemy w temperaturze 160 stopni C przez 1 godzinę. 
2. Łososia zawijamy w papier do pieczenia i wstawiamy do piekarnika na 15 minut.
3. Pomidora kroimy na drobne kawałki, oliwki w plasterki, sałatę lodową w maleńkie paski.
4. Miąższ upieczonej dyni skrobiemy widelcem, tak aby powstał makaron, dodajemy kawałki łososia, pomidora, sałatę i oliwki. Całość posypujemy pestkami dyni.
   

Bób

Bób (Vicia faba) - jednoroczna roślina z rodziny motylkowatych, znana już w neolicie, należy do najstarszych jadalnych roślin strączkowych. W Chinach uprawiana jest prawie 3 tysiące lat p.n.e. Jada się nasiona ukryte w strąkach. Strąk osiąga długość od kilku do kilkunastu centymetrów i zawiera od 2 do 5 nasion. Nasiona mają kształt nerki, są duże, spłaszczone koloru najczęściej jasnozielonego, kremowego lub żółtego.

Bób jest ciężkostrawny, kaloryczny, ale posiada też dużą wartość odżywczą. Ziarno zawiera: białko, skrobie, błonnik, węglowodany, wapń, fosfor, żelazo, magnez, tłuszcze oraz witaminy B1, B2, PP, C i prowitaminy A. W krajach afrykańskich i azjatyckich z mąki bobowej piecze się chleb i placki. Bób szybko zaspakaja głód, dostarcza sporo energii i należy do najtańszego pożywienia.

Najsmaczniejszy jest młody bób. Wystarczy ugotować go w osolonej wodzie, zdjąć skórkę, przyprawić i jeść gorący z dodatkiem odrobiny masła. Można go również używać jako dodatku do wielu potraw. Mączyste nasiona świetnie zagęszczają zupę, a ciekawy smak nasion urozmaica warzywne sałatki. Proponuję zielone tosty z bobem, które wyglądają apetycznie i są bardzo smaczne.

Zielone tosty

Składniki na jeden tost:

• kromka pieczywa tostowego
• ugotowany bób
• plaster żółtego sera
• odrobina cebulki pokrojona w kostkę
• sól i pieprz

Przygotowanie:

1. Bób opłukać, ugotować w osolonej wodzie, odcedzić, wystudzić, a następnie obrać ze skórki i podzielić na połówki.
2. Na kromce pieczywa tostowego położyć plaster żółtego sera, ułożyć bób i cebulkę.
3. Posypać pieprzem i solą zgodnie ze swoim upodobaniem. Piec w piekarniku w temperaturze 200 stopni C przez około 3-5 minut do momentu zarumienienia tostu i lekkiego roztopienia sera.

Ałycza

Ałycza (Prunus divaricata), śliwa wiśniowa - wysoki krzew lub niewielkie drzewo z rodziny różowatych. Często mylone z mirabelką, śliwą domową. Występuje głównie na Kaukazie, Krymie, Bałkanach, Azji Środkowej i Zachodniej oraz w południowo-wschodniej Europie. Doskonale nadaje się na wysokie cięte żywopłoty. Roślina niezwykle dekoracyjna podczas kwitnienia, wczesną wiosną obsypana jest drobnymi kwiatami koloru białego, różowego lub czerwonego w zależności od odmiany. Najliczniejsze są ałycze z liśćmi ciemnoczerwonymi lub purpurowymi. We Francji w 1880 roku pojawiła się odmiana Ateopurpurea właśnie mająca liście purpurowe. Inne odmiany jak Niagara i Woodi również mają ciemnoczerwone liście i purpurowe kwiaty. W Australii została wyhodowana odmiana o białych kwiatach z różowym odcieniem - Elvins. wszystkie odmiany wyglądają interesująco szczególnie podczas kwitnienia.

Dodatkowym atutem tej rośliny są słodkie, soczyste i bardzo smaczne owoce. Owoce jadalne, z pestką trudno odchodzącą od miąższu, kuliste lub owalne o średnicy około 1,5 cm, żółte, czerwone, fioletowe lub czarne. Smak owoców jak i ich kolor zależy od odmiany. Są albo bardzo słodkie, albo cierpkie, mają jedną charakterystyczną cechę niezależną od gatunku, wszystkie zaraz po dojrzeniu masowo spadają na ziemię.

Ałycza głównie występuje w przetworach. Owoce ze względu na dużą gamę kolorystyczną często wykorzystywane są w deserach jako ozdoba.

Jak odróżnić owoce ałyczy od mirabelki? Owoce ałyczy mają miąższ, który bardzo trudno odchodzi od pestki, natomiast takiego problemu nie ma mirabelka, pestka oddziela się od miąższu z łatwością.

Krem waniliowo-czekoladowy z ałyczą

Składniki:

• 50 dag ałyczy

- krem waniliowy:

• 25 dag masła
• 1 budyń waniliowy
• 1 szklanka mleka
• 3 łyżki cukru pudru

- krem czekoladowy:

• 25 dag masła
• 1 1/2 gorzkiej czekolady (15 dag)
• 1 szklanka cukru pudru
• 2 łyżki rumu
• trochę mocnego naparu kawy

Przygotowanie:

1. Owoce ałyczy umyć, przekroić na pół i wydrążyć pestki.
2. Przygotować krem waniliowy: ugotować budyń według przepisu na opakowaniu, ale z połowy podanej ilości mleka, i ostudzić. Masło utrzeć z cukrem pudrem na puszystą masę dodając stopniowo po jednej łyżeczce budyniu.
3. Krem czekoladowy: masło utrzeć z cukrem, następnie stopniowo dodawać roztopioną czekoladę, rum oraz kawę i wymieszać.
4. Owoce i krem podawać schłodzone.