piątek, 1 czerwca 2012

Imbir

Imbir (Zingiber officinale) - bylina pochodząca z południowo-wschodniej Azji. Wspomina ją w swojej książce Marco Polo. O imbirze pisał też chiński filozof Konfucjusz i grecki lekarz Dioscorides. Do Europy imbir został przywieziony przez kupców arabskich. W średniowieczu był przedmiotem handlu między Europą i Azją. Obecnie jest uprawiany w Indiach, zachodniej Afryce, Ameryce Środkowej oraz w Azji. Najwyższej jakości gatunki pochodzą z Jamajki. Największymi producentami są Nigeria, Sierra Leone, Malezja, Japonia, Chiny, Indie i Brazylia.


Z bulwiastych kłączy wyrastają lancetowate liście, przypominające trzcinę. Rozgałęzione i nieregularne korzenie dochodzą do 50 cm długości. Zewnętrzna powłoka korzenia ma barwę beżową lub jasnobrązową, wewnątrz miąższ jest jasny, lekko żółtawy. Kłącze imbiru, w zależności od sposobu obróbki, występuje jako nie obrany czarny tzw. lombardzki, oraz biały tzw. bengalski.
Niedojrzałe kłącza i bulwy podziemne mogą być krystalizowane, kandyzowane lub zalewane syropem. Dojrzałe bulwy używane są zarówno świeże, jak i suszone.
Przyprawa ma silny, specyficzny aromat, przypominający zapach cytryny. Smak imbiru jest ostry, palący, korzenny. Swój aromat imbir zawdzięcza olejkom lotnym. Ponadto zawiera proteiny, tłuszcze, błonnik, wapń, żelazo, magnez, cukry i żywice. Wszystkie te substancje sprawiają, że imbir ma cudowne właściwości lecznicze. Ułatwia trawienie, łagodzi mdłości i zapobiega wymiotom (m. in. w chorobie lokomocyjnej), działa rozkurczająco, leczy przeziębienia, migrenę, łagodzi bóle miesiączkowe i działa przeciwobrzękowo. Zwiększa koncentrację i polepsza krążenie krwi. 


Zastosowanie w kuchni imbiru jest ogromne. Jest znakomitą przyprawą do zup, sosów oraz potraw mięsnych, wieprzowiny, baraniny, dziczyzny. W postaci sproszkowanej przyprawiamy nim flaki, pasztety i pierniki. Surowy, świeży imbir pokrojony w plastry lub starty na tarce nadaje pikantności owocom morza, rybom, potrawom z ryżem i warzywom. Używa się go do marynowania ogórków i dyni. Przyprawia się nim potrawy słodkie, herbatniki, ciasta, pierniki, sałatki owocowe i kompoty. Imbirem aromatyzujemy poncze i grzane piwa. W kuchni indyjskiej jest składnikiem curry i masala. Ginger, czyli imbir, jest bardzo lubianą przyprawą w Anglii. Najbardziej popularne użycie imbiru to piwo imbirowe, ciasteczka imbirowe i puddingi.
Marynowany imbir, różowy i biało-kremowy, jest dodatkiem podczas jedzenia sushi. Między kolejnymi rodzajami sushi zaleca się spożywanie marynowanego imbiru, który oczyszcza kubki smakowe i pozwala delektować się kolejnym smakiem.
Świeży imbir najlepiej przechowywać w lodówce. Łatwy sposób obierania imbiru, to zeskrobanie beżowej skórki za pomocą łyżeczki do herbaty. Imbir kandyzowany i marynowany przechowujemy w ciemnym i suchym miejscu.
Roślina jest stosowana jako afrodyzjak.

 

Kasza jęczmienna z suszonymi owocami i imbirem

Składniki:
  • 100 g kaszy jęczmiennej
  • 4-5 plasterków imbiru
  • 1 łyżka suszonej żurawiny
  • 1 łyżka rodzynek
  • 1 łyżka pokrojonych drobno suszonych fig
  • 2 owoce kiwi
  • 2 łyżki miodu
  • 2 łyżeczki soli
  • pestki owocu granatu  i listki melisy do dekoracji
Przygotowanie:
  1. Kaszę i imbir gotować w osolonej wodzie około 15 minut. Woda powinna lekko przykrywać kaszę.
  2. Pod koniec gotowania dodać żurawinę, rodzynki, figi i obrane ze skórki, pokrojone w plasterki kiwi.
  3. Kiedy kasza wciągnie całkowicie wodę należy dodać miód. Delikatnie wymieszać i wyjąć plasterki imbiru. Do małych foremek przełożyć kaszę i pozostawić do ostygnięcia.
  4. Podane danie udekorować pestkami granatu i listkami melisy.
 


3 komentarze:

  1. Ja oprocz zastosowania w kuchni azjatyckiej lubie imbir kandyzowany do pączków.polecam

    OdpowiedzUsuń
  2. Bardzo czesto stosuję imbir do przygotowania potraw azjatyckich ale tez kandyzowany imbir lubie dodac do zwykłych pączków, polecam

    OdpowiedzUsuń
  3. Uwielbiam kaszę, ale w wersji na słodko jeszcze jej nie jadłam. Z pewnością wypróbuję przepis.

    OdpowiedzUsuń